ஆடி ஆட்டுமா, ஆடியடங்குமா?

— கருணாகரன் —

முந்தி  ஜூலையில் ஆடிப்பிறப்பு வரும். அதுக்கெண்டு ஒரு நாள் விடுமுறையும் வரும். 

‘ஆடிப்பிறப்புக்கு நாளை விடுதலை, ஆனந்தம் ஆனந்தம் தோழர்களே! கூடிப்பனங்கட்டிக் கூழும் குடித்திடலாம்…’ என்று பள்ளிச்சிறுவர்களெல்லாம் ஆடிப்பாடுவார்கள். ஆடிப்பிறப்பு அன்றைக்கு பள்ளிகள் மட்டுமல்ல அரசாங்க அலுவலகங்களிலும் விடுமுறை இருந்தது.

ஆடிப்பிறப்பன்று எல்லா வீடுகளிலும் கூழ் காய்ச்சப்படும். இந்தக்கூழ் மச்சக்கூழல்ல. பனங்கட்டிக்கூழ். கலவை ஏதுமில்லாத பனங்கட்டி வாசம் வீசும் இந்தக்கூழை வயிறுமுட்டத்தமிழரெல்லாம் குடித்தார்கள். குடித்துக் கொண்டாடினார்கள். கூழுடன் கொழுக்கட்டையும் அவித்துத்தின்றார்கள்.

கூழைக்குடித்துக் கொண்டே ‘தங்கத்தாத்தா’ என்ற சோமசுந்தரப்புலவரின் அந்தப் பாட்டைப்பாடினார்கள். கூழோடு கொழுக்கட்டையும் அவித்துக் கொண்டாடினார்கள்.

அப்போது ஆடிக் கூழுக்கொரு பாட்டும் ஒடியற்கூழுக்கு இன்னொரு பாட்டுமாக இரண்டு பாடல்கள் இருந்தன. அப்போதென்ன இப்போதும் அந்தப்பாட்டுகள் இருக்கின்றனதான். அதையெல்லாம் யார்தான் பாடுகிறார்கள்? 

ஆடிப்பிறப்புக்கும் அந்தக்கூழுக்கும் நவாலி சோமசுந்தரப்புலவர் அருமையாகப் பாடிவைத்திருந்தார். ஒடியற்கூழைப்பற்றி ‘ஆசுகவி கல்லடி வேலன்’ என்ற வேலுப்பிள்ளை பாடியிருந்தார். இரண்டு பாட்டும் பாடப்புத்தகங்களிலும் இருந்தன.

ஆடியில் (ஜூலையில்)   ஆடிப்பூரத்திருவிழா வரும். கொழும்பில் ஆடி வேல் விழா வரும். கதிர்காம யாத்திரை வரும்  இப்படிப் பொதுவாகவே ஆடியென்றால் ஒரே கொண்டாட்டம்தான். கீரிமலைக்குப்போய் தந்தையர்க்குப் பிதிர்க்கடன் நிறைவேற்றும் ஆடி அமாவாசையும் ஜூலையில்தான் வரும். 

இது மட்டுமா ‘ஆடிப்பெருக்கு’ என்று ஒரு படமும் அந்தநாளில் வந்தது. ஏ.எம் ராஜா, ஜிக்கி பாடிய அருமையான பாடல்களும் அந்தப் படத்தில் இருந்தன. அதையும் தமிழர்கள் பார்த்து மகிழ்ந்தார்கள்.

‘ஆடித் தள்ளுபடி’ என்று பொருட்களில் விலைக்குறைப்பு, சலுகை எல்லாம் ஆடியில் சிறப்புத் தள்ளுபடியாக நடந்தன. இன்றைக்கும் ‘ஆடித் தள்ளுபடி’ என்று தொலைக்காட்சிகளில் விளம்பரங்கள் போய்க்கொண்டிருக்கின்றன. 

ஆடியில்தான் கிணறு வெட்டினார்கள். ஆடி என்பது கடுங்கோடையல்லவா. கடுங்கோடையில் கிணறு வெட்டினால் பிறகு எந்தக் கோடையிலும் தண்ணீர் வற்றாது என்பது ஒரு காரணமும் நம்பிக்கையும். ‘ஆடிக்கிணறு ஆழக்கிணறு’.

‘ஆடி விதை தேடி விதை’ என்றொரு பழமொழியுமுண்டு. ஆடியில் விதை எடுத்தால் அந்த விதை நூறு வீதம் விளைச்சலைத் தரும் வினைத்திறனிருக்கும் என்பது அனுபவம். ‘முளைதிறனும் விளைதிறனும்’ ஆடிவிதைக்கு சிறப்பாக உண்டென்று விவசாயத்துறையாளர் சொல்கிறார்கள். தென்னை நாற்றுப் போடுவது கூட ஆடித் தேங்காயில்தான். ஏன்,வீடு வேய்கிறது கூட அப்பொழுது ஆடியில்தான். கடுங்கோடையில் வீடு வேய்ந்தால் அடுத்து வரும் மாரியைத் தாக்குப் பிடிக்கும் என்பதால். அது பெரும்பாலும் ஓலை வீடுகள் இருந்த காலம்.

ஆடிமாதம் பற்றி இன்னுமுண்டு. ‘ஆடிக்காற்றுக்கு அம்மியும் பறக்குமெ’ன்பார்கள். அந்தளவுக்கு ஆடியில் காற்றடிக்கும்.  கடைச் சோழகம். அந்தக்காற்றுக்கு குளம் குட்டையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கவே வற்றிவிடும். கடுங்கோடைக்காற்று. அனலாய் வீசும். 

இப்படி அடிக்கும் காற்று வைத்துத்தான்  ‘ஆடியிலே காற்றடித்தால் ஐப்பசியில் மழைபெய்யும்;’ என்று சொன்னார்கள் போலும். 

ஆடிக்காற்றை தமிழகத்தில் ‘மேகாத்து’ என்பர். ஒரு காலத்தில் ஆடிமாதத்தில்   வெள்ளம்பாயக்கூடிய அளவுக்கு மழை பெய்ததாம். அதை வைத்துத்தான் ‘ஆடிப்பெருக்கு’ என்று சொன்னார்களோ!

ஆடியில் பெய்யும் மழையைத் தொடர்ந்து  விதைப்பு வேலைகள் தொடங்கி விடும். வயலில் வரம்பு கட்டுவார்கள். பதிவான நிலத்தில் ‘புழுதி’ போடுவார்கள். ‘புழுதி போடுவது’ என்றால் மாரி மழைபெய்யும் போது வெள்ளம் மூடிப் பயிர் அழிந்து விடாமல் இருப்பதற்கான முன்னேற்பாடு. அதாவது வெள்ளத்துக்கு ‘முந்திப்பயிர் வளர்த்தல்’. 

தமிழர்கள் ஆடிப்பிறப்பைத்தான் முதலில் கொண்டாடினார்கள். ஆடிப் பிறப்பே அவர்களுடைய வருசப்பிறப்பு. அதனால்தான் அதற்கு விலைக்குறைப்பும் கொண்டாட்டங்களும் கூழும் கொழுக்கட்டையும் விடுமுறையும் விண்ணேற்றும் பட்டங்களும்….

ஆடியை விதைப்புக் காலம் என்றும் தை மாதத்தை விளைச்சலை அறுவடை செய்யும் காலம் என்றும் வகைப்படுத்தி வேறு வைத்திருந்தார்கள். அது ஆறுமாதப் பயிர் வளர்த்த காலம். நெல்லும் ஆறுமாதப் பயிராகவே இருந்தது. மரவள்ளியும் ஆறுமாதமாகவே இருந்தது. ஆடியிலேயே புதிதாகத் தொழில் தொடங்கினார்கள். நகை செய்தார்கள். விதை எடுத்தார்கள். பயிர் நட்டார்கள். விருந்து சென்றார்கள். வீடு வேய்ந்தார்கள். இன்னும் இப்படிப் பல நல்ல காரியங்களை ஆடியில் செய்யும் வழக்கம் பல இடங்களில் உண்டு.

பிறத்தியார் வந்து ஆடியை ஒதுக்கி வைக்கும் வரையில் ஆடிதான் சிறப்புக் காலம். 

இப்படியெல்லாமிருந்த ஆடியில்தான் எங்களுக்கு எல்லாப் பொல்லாப்புகளும் வந்தன.

‘ஒரு ஆடி கலங்கினால் ஏழு ஆடி கலங்கும்’ என்று ஆச்சி சொன்ன மாதிரியே காரியங்கள் நடந்தன. இப்போது நாங்கள் ஏழு ஆடியில் மட்டுமா கலங்குகிறோம். வருகின்ற எல்லா ஆடியும் கலங்க வைக்கும் ஆடியாகத்தானிருக்கு. 

ஆடிக்கலக்கம் அல்லது ஆடிக்கலகம் இன்னும் தீரவில்லை. 1983 ஜூலையில் (ஆடியில்) ஜே.ஆர். மூட்டிய தீ…. இன்னும் அடங்கவில்லை. அது எரிகிறது. எரிந்து கொண்டேயிருக்கிறது. பாருங்கள் தமிழர்களின் ஆடியில் என்ன மாதிரித் தீயை மூட்டியிருக்கிறார்கள் என்று. 

அன்றைக்கு மூட்டிய தீயில் தென்னிலங்கையில் தமிழர்கள் எரிந்தனர். சிறையிலிருந்த தமிழர்களையும் அது விட்டு வைக்கவில்லை. தங்கத்துரை, ஜெகன், குட்டிமணி, இராசகிளி என்று 53 பேரை அது தின்று தீர்த்தது.  அந்தத் தீயை எரிக்கும் வழியைத் தமிழர்களும் காணவில்லை. பதிலாக அவர்களும் அதற்கு எண்ணை ஊற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அன்று வடிந்த கண்ணீரைத் துடைப்பதற்குப் பதிலாக அந்தக் கண்ணீரை வைத்து வியாபாரம் செய்கிறார்கள்.

இடையில் யாரோவெல்லாம் வருகிறார்கள், போகிறார்கள். இலங்கைப்பிரச்சினை பற்றிப் பேசாத ஆட்களும் இல்லை. நாடுகளும் இல்லை. அவரவர் தங்கள் தங்கள் விருப்பம், நோக்கம், தேவை என்பதற்கேற்ற மாதிரி ஒவ்வொரு அபிப்பிராயங்களையும் ஆலோசனைகளையும் சொல்கிறார்கள். ஐ.நாவில் கூட ஆராய்கிறார்கள். பேசுகிறார்கள். விவாதிக்கிறார்கள். 

ஆனால், தமிழர்கள் தெருவிலும் திண்ணையிலும் குடிசையிலும் அகதி முகாமிலும் சிறையிலும் கிடந்து வாழ வேண்டியதே யதார்த்தமாயிருக்கிறது.

1983 ஜூலை 13 இல் யாழ்ப்பாணம் – திருநெல்வேலியில் ஒரு கண்ணிவெடித்தாக்குதல் நடந்தது. அதுவரையும் படையினருக்கெதிராக நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்களிலேயே அந்தத்தாக்குதல்தான் பெரிய தாக்குதல். தாக்குதல் நடந்த இடத்திலேயே பதின்மூன்று இராணுவத்தினர் பலியாகினர்.

அந்த ஜூலை (ஆடி) யில் அது ஒரு சரித்திர நிகழ்வு. இந்தத்தாக்குதல் நடந்து இரண்டு நாளில் தங்களுடைய தோல்வியின் வெப்பியாரத்தைக்காட்டுவதற்கு  அரசாங்கம்இனவாதிகளைக் கொண்டு பெரும் இன வன்முறையைக் கட்டவிழ்த்து விட்டது.

விளைவு, கொழும்பு எரிந்தது. தமிழரின் வீடுகளும் கடைகளும் கொழுத்தப்பட்டன. படையினரும் பொலிசும் பார்த்துக் கொண்டிருக்க இனவெறியர்கள் தமிழர்களின் மீது கத்தியைப் பாய்ச்சினர். தீயை மூட்டினர்.

கொழும்பிலிருந்து தமிழர்கள் பாதி உயிரோடு கப்பலேறி அகதியாக ஊருக்கு வந்தார்கள். ஆக, ஒரு பக்கத்தில் சிறைச்சாலைப் படுகொலைகள். மறுபக்கத்தில் தென்னிலங்கை வன்முறை. அடுத்த பக்கத்தில் அங்கிருந்து அகதிகளாக வெளியேற்றம். 

இதெல்லாம் சர்வதேச சமூகத்தை உலுக்கியதோ இல்லையோ தமிழ் மக்களை கடுமையாகத் தாக்கியது. அவர்களுக்கு இது ஆறாத வடு. தீயும் கண்ணீரும் பெருகிய ஆறாத காயம் அது. அந்த ஜூலை தமிழர்களின் வரலாற்றில் காயங்களின் பதிவு எனவாகியது. அதுவே கறுப்பு ஜூலை என்றானது.  

இதெல்லாம் பழைய கதைதான். இதை இங்கே ஏன் திரும்பவும் சொல்லி சலிப்பூட்டுவான்?  அல்லது ‘இப்ப இதைச் சொல்லி இன்னும் பகையை ஏன் வளர்க்க வேணும்?’ என்று நீங்கள் கேட்கலாம். நானும் மறக்கத்தான் நினைக்கிறேன். ஆனால், இதையெல்லாம் மறப்பதற்கு ஒரு அவகாசம் வேணும். ஒரு மாற்றம் வேணுமே. அப்படியா நடக்கிறது நாட்டில்?

ஜூலை தமிழருக்குக் கறுப்புத்தான். ஆடி நெருப்புத்தான். 

அப்படியே 1987 ஜூலையில் யாழ்ப்பாணத்தை முழுதாக ஆக்கிரமிக்கும் நோக்கத்தோடு ஜே.ஆர். வடமராட்சிப் பிரதேசத்தின் மீது பெரும் படையெடுப்பைச் செய்தார். சனங்களின் மீது படையெடுப்பைச் செய்யும் ஒரு மரபை இலங்கையில் தொடங்கி வைத்தது ஜே.ஆரின் ஆட்சி.

இந்த நெருப்பை ஏந்தியே 1987இல் பதிலடியாக ஒரு கரும்புலித்தாக்குதல், முதற்கரும்புலியாக மில்லர் நெல்லியடியில் படை முகாமிற்குள் பாய்ந்தார். இது சரியோ பிழையோ என்பதற்கப்பால், அப்படிப் பாயக் கூடிய ஒரு ஆவேசத்தை அன்றைய நிலைமைகள் ஏற்படுத்தியிருந்தன.

கறுப்பு ஜூலையாக தமிழரின் மனங்களில் பதிவாகியிருந்த ஜூலை அன்று கரும்புலிகளின் ஜூலையாக மாறியது.

ஒரு காலம் அழுது வடிந்த தமிழர்கள் அழுவதற்குப்பதிலாக அழ வைத்தவர்களை கதிகலங்க வைக்கும் புதிய மரபைத் தொடங்கினார்கள். இப்போது எல்லாமே மாறிவிட்டது. வரலாறு யாரும் எதிர்பார்க்காத மாதிரி தன் போக்கில் பயணிக்கிறது.

மில்லர் நடத்திய தாக்குதலில் நிலை குலைந்த இலங்கை இராணுவத்தை எப்படி வழிப்படுத்துவதென்று தெரியாமல் தத்தளித்தது ஜே. ஆர் அரசாங்கம். அப்போது சந்தர்ப்பம் பார்த்து இந்தியா உள்நுழைந்தது.

அதே ஜூலையில் இந்தியா முதலாவது பகிரங்க நடவடிக்கையை ‘ஒப்பிரேஷன் பூமாலை’ என்ற பெயரில் நடத்தியது. ஜே.ஆரின் படையெடுப்பால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த தமிழர்களின் பிரதேசங்களில் இந்திய விமானங்கள் உணவுப் பொருட்களை வீசின. 

அதற்குப்பிறகு அதே ஆண்டில் (1987) ஜூலை 29 இல் இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தம் வந்தது. 

 பிறகு இரண்டாண்டுகளுக்கும் மேலாக தமிழர்கள் இந்திய இராணுவத்தால் படாத பாடெல்லாம் பட்டார்கள்.

இதெல்லாம் நடந்து முப்பது ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன. ஆனால் எல்லாமே  நேற்று நடந்ததைப்போல இருக்கிறது.

ஆனால், கறுப்பு ஜூலையின் நாற்பது ஆண்டுகளைத் தொடுகின்ற இந்த நாட்களில், கரும்புலிகளின் அத்தியாயம் ஆரம்பமாகி இத்தனை ஆண்டுகளின் பின்னும், தமிழர்கள் போகவேண்டிய தூரம் பற்றி இன்னும் இந்த ஜூலையில் ஏதேதோ பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இந்தியா பேசுகிறது. இந்தியாவுக்கு அப்பால் யப்பானியர்கள் பேசுகிறார்கள். நோர்வேக்காரர்கள் பேசுகிறார்கள். அமெரிக்கர்கள் பேசுகிறார்கள். பிரித்தானியர்கள், பிரெஞ்சுக்காரர்கள், சீனர்கள் என்று எல்லோரும் பேசுகிறார்கள்.

போதாக்குறைக்கு மனித உரிமை அமைப்புகள், ஐ.நா, சனல் 4, பி.பி.ஸி என இன்னும் ஏதேதோ எல்லாம் பேசுகின்றன….!

அப்படி என்னதான் பேசுகிறார்களோ…!