— எழுவான் வேலன் —
கிழக்குக்கான தனித்துவமான அரசியல் தேவைப்பாட்டை முன்னிறுத்துகின்றபோது அது தமிழ்த் தேசியத் துரோகமாகவும், பிரதேசவாதமாகவும், முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான இனவாதமாகவும் திரிவுபடுத்தப்பட்டு கருத்துக்கள் முன்வைக்கப்படுகின்றன.
கிழக்குக்கான அரசியலை தமிழ்த் தேசியவாதத்தின் ஆராக்கியமான அம்சமாகப் பார்த்து, தமிழ்த் தேசியத்தினை சுயவிமர்சனம் செய்து கொண்டு, முன்கொண்டு செல்லமுடியாதவர்களாக தமிழ்த் தேசியவாதிகள் இருப்பதோடு, கிழக்குக்கான அரசியலை முன்வைப்பவர்கள் தொடர்பாக மிகமோசமான விமர்சனங்களை சமூகப் பொறுப்பற்ற விதத்தில் முன்வைப்பதையும் காணக்கூடியதாக இருக்கின்றது. அவ்வாறான ஒரு விமர்சனத்துக்கான எதிர்வினையாகவே இப்பத்தி அமைகின்றது.
‘அபிவிருத்தி, வேலைவாய்ப்பு என்பவை காரணமாக கிழக்கு தனித்து இயங்குதல் வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை வைக்கும் பலரும் கையில் எடுத்துள்ள மற்றொரு விடயம் முஸ்லிம்களின் மேலாண்மையை ஒடுக்குவது’ என ஒரு பத்தி எழுத்தாளர் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார். இது பல தவறான வரலாற்றுத் தத்துவார்த்தப் புரிதல்களை ஏற்படுத்துகின்றது. இது பற்றிய ஒரு பார்வையைச் செலுத்துவதே இப்பத்தியின் நோக்கமாகும்.
சர்வஜன வாக்குரிமையை ஆதரித்த ஒரே உறுப்பினர்:
கிழக்கு தனித்தியங்க வேண்டும் என்ற போக்கு 1931ம் ஆண்டிலிருந்தே ஆரம்பித்து விட்டது எனலாம். அதாவது டொனமூர் அரசியல் திட்டம் இலங்கைக்கு சர்வசன வாக்குரிமையினை சிபார்சு செய்தபோது, அப்போது சட்டசபையில் இருந்து அத்தனை தமிழ் சட்டமன்ற உறுப்பினர்களும் சேர். பொன். இராமநாதன் தலைமையில் அச்சட்ட மசோதாவுக்கு எதிராக வாக்களித்தபோது, மட்டக்களப்பைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திய சட்டமன்ற உறுப்பினரான ஈ. ஆர். தம்பிமுத்து அவர்கள் மாத்திரம் தமிழராக அச்சட்ட மசோதாவுக்கு சார்பாக வாக்களித்து ஒரோயொரு வாக்கினால் அச்சட்ட மசோதாவை வெல்ல வைத்து, இலங்கைக்கு சர்வசன வாக்குரிமையினைப் பெற்றுக்கொடுத்தார்.
இது வேலை வாய்ப்பிற்காகவோ அல்லது அபிவிருத்திக்காகவோ தனித்தியங்க வேண்டும் என்பதோடு முஸ்லிம்களின் மேலாண்மையை ஒடுக்குதல் வேண்டும் என்ற நோக்கங்களோடு எடுக்கப்பட்ட முடிவல்ல. கிழக்கு தனித்துவமான சமூகக் கட்டமைப்பைக் கொண்டுள்ளது, அந்த சமூகக் கட்டமைப்பின் ஜனநாயகத் தன்மையினை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் எடுக்கப்பட்ட முடிவு அதுவாகும். வரலாறு ஈ.ஆர்.தம்பிமுத்துவின் முடிவே சரியென்பதை நிரூபித்துள்ளது.
நல்லையா:
அடுத்து தமிழ் காங்கிரஸ் தலைவர் ஜி.ஜி.பொன்னம்பலம் அவர்கள் மட்டக்களப்பில் தனது கட்சிக் கூட்டங்களை நடத்த முற்பட்டவேளை நல்லையா அவர்கள் மட்டக்களப்பைக் குழப்ப வேண்டாம் என தனது எதிர்ப்பினை வெளிப்படுத்தியிருந்தார். இந்த எதிர்ப்புக் கூட வேலைவாய்புக்காகவோ அல்லது அபிவிருத்திக்காகவோ அல்ல. தங்களுடைய அரசியல் இலாபங்களுக்காக கிழக்கின் சமூகநிலையினைப் பயன்படுத்த முனைகிறார்கள், அது கிழக்கிற்கு ஆபத்தானது என்பதை தீர்க்க தரிசனமாக உணர்ந்ததன் வெளிப்பாடாகும்.
இது போன்றே புகழ் பெற்ற வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானம் என்று கூறப்படுகின்ற தனித் தமிழீழப் பிரகடனத்தை மட்டக்களப்பைச் சேர்ந்த கே.டபிள்யு.தேவநாயகம் அவர்கள் இது எமக்குப் பொருத்தமற்றது என விமர்சித்துப் புறமொதுக்கினார். இங்கும் தேவநாயகம் அவர்கள் வேலைவாய்ப்பிற்காகவோ அல்லது அபிவிருத்திக்காகவோ தனித்தியங்க வேண்டும் என்றோ, அதனுடன் முஸ்லிம்களின் மேலாண்மையை ஒடுக்குதலும் வேண்டும் என்றோ அந்த முடிவை எடுக்கவில்லை. இந்தத் தீர்மானம் கிழக்கு மக்களின் சமூகப் பொருளாதார உறவுகளை சிதறடித்துவிடும் என்ற அவருடைய தூரநோக்குச் சிந்தனையின் வெளிப்பாடாகும். இங்கும் வரலாறு அவருடைய தூரநோக்கு சரி என்பதை நிரூபித்தது.
இதன் பின் செ. இராசதுரை அவர்கள் தமிழ்த் தேசியம் என்பது எல்லா மக்களுக்குமான தமிழ்த் தேசியமாக இருக்க வேண்டுமேயொழிய யாழ் மேலாதிக்கத்தின் தேசியமாக இருக்கமுடியாது என்பதை உணர்ந்து தமிழரசுக் கட்சியில் இருந்து வெளியேறினார். இவரும் அபிவிருத்துக்கும் வேலைவாய்ப்புக்கும் முஸ்லிம்களின் மேலாண்மையை ஒடுக்குதல் வேண்டும் என்ற நோக்கோடு வெளியேறவில்லை.
இறுதியாக கருணாவின் வெளியேற்றம், தமிழீழக் கனவில் போராடி அழியமுடியாது என்றும் நாங்கள் அழிய நீங்கள் பலாபலன்களைச் சுருட்டிக்கொள்கிறீர்கள் என்ற ஆத்மார்த்த கோபத்தின் வெளிப்பாடு அதுவாகும்.
இவ்வாறு முன்னுள்ள மூவரும் தீர்க்கதரிசனமாக முடிவு எடுக்க பின்னுள்ள இருவரும் அனுபவப்பட்டு எடுத்த முடிவுகளே கிழக்கு தனித்துவமாக இருக்க வேண்டும் என்பதாகும்.
எனவே 1931ம் ஆண்டிலிருந்து கிழக்கிற்கான சமூகநிலையினைக் கருத்தில் கொண்டு, “கிழக்கு வடக்குத் தலைமைகளின் நிகழ்ச்சி நிரலுக்கேற்ப இயங்க முடியாது” என்பதை கிழக்கின் அரசியல் தலைமைகள் மிக ஆத்மார்த்த தீர்க்கதரிசனத்துடன் கூறியே வந்துள்ளார்கள். அவ்வாறு இருந்தாலும் மேற்கூறிய ஐவரும் ஆளும் கட்சியுடன் இணைந்து கொண்டுதான் கிழக்கிற்கான அரசியலை முன்னெடுத்தார்களே தவிர, கிழக்குக்குத் தனியான அரசியல் அடையாளம் ஒன்றினை உருவாக்கி அதற்கு தலைமைதாங்க முயற்சிக்கவில்லை. இதனை சந்திரகாந்தன் எனும் பிள்ளையானே தமிழ் மக்கள் விடுதலைப் புலிகள் எனும் கட்சியினைத் ஸ்தாபித்து செய்திருக்கின்றார். இது கிழக்கின் அரசியலிலும் ஒட்டுமொத்த தமிழ் அரசியலிலும் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றது. இந்தத் தாக்கம் இதுவரை கிழக்கின் தனித்துவ அரசியல் பேசிவந்தவர்களில் இருந்து வேறானது.
நல்லையா, தேவநாயகம், இராசதுரை போன்றவர்களுக்குப் பின்னால் அணிதிரண்டவர்கள் அக்குறிப்பிட்ட ஆளுமைகளுக்காக அணிதிரண்டவர்களாக இருக்க, பிள்ளையானுக்குப் பின்னால் அணிதிரண்டவர்கள் பிள்ளையான் எனும் ஆளுமைக்கப்பால் ‘கிழக்கு’ எனும் கருத்தியலுக்காக அணிதிரண்டவர்களாக இருக்கின்றார்கள். இந்தக் கருத்தியல்தான் போலித் தமிழ்த் தேசியவாதிகளை அச்சுறுத்துகின்ற விடயமாக இருக்கின்றது. அதனால்தான் அவர்களுடைய ஊடகங்களும் பிள்ளையானைத் தமிழினத் துரோகி, கொலைகாரன், பிரதேசவாதி என்றெல்லாம் தூற்றி வசைபாடியும் பிள்ளையானுடைய வெற்றியை தடுக்கமுடியவில்லை. தமிழ்த் தேசியம் பேசிய அனைவரையும்விட அதிக விருப்பு வாக்குகளைப் பெற்று அவர் வெற்றியீட்டியுள்ளார்.
யாழ் ஆதிக்க சிந்தனை கொண்ட பத்தியாளர்கள்
இதுதான் யாழ் மேலாதிக்க சிந்தனை மையம் கொண்ட பத்தி எழுத்தாளர்களுக்கும் அரசியல்வாதிகளுக்கும் பிரச்சினையான விடயமாக இருக்கின்றது. இதுவரைகாலமும் தங்களுடைய உபதேசங்களைக் கேட்டு, அதன்படியே வாக்களித்து வந்த மக்கள் தற்போது கிழக்கு தனித்தியங்க வேண்டும் என்ற கொள்கைக்குப் பின்னால் அணிதிரண்டிருக்கிறார்கள். இந்தப் போக்கை வளரவிட்டால் எதிர்காலத்தில் கிழக்கில் அரசியல் வியாபாரம் செய்யும் தங்களுடைய இராஜதந்திரம் பலிக்காது என்பதையும் அவர்கள் உணர்ந்தவர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள்.
இதற்காக அபிவிருத்தி – உரிமை பற்றியும் முஸ்லிம் தமிழ் உறவு பற்றிய ‘பிட்டும் தேங்காய்ப்பூவும்’ கதையினையும் பேசமுற்பட்டிருக்கிறார்கள். ‘ஒடுக்குமுறையின் வலியை நன்கு அனுபவித்த ஒரு இனம் மற்றொரு இனத்தை ஒடுக்குவதற்குத் துணை போகின்றது என்றால் அதனை விட வரலாற்று முரண் எதுவாக இருக்க முடியும்?’ என முதலைக் கண்ணீர் வடித்துக் கேள்வி எழுப்புகின்றார்கள். இந்தக் கேள்வி நியாயமான கேள்விதான். இந்த நியாயமான கேள்வியினை முதலில் தமிழ் சமூகத்துக்குள் கேட்க வேண்டும்.
சமூகத்துக்குள்ளே ஒடுக்குமுறை:
30 வருடம் ஆயுதப் போராட்டத்தை தமிழ் இனம் என்ற அடிப்படையில் போராடிய பிறகும், ஒரு ஊரில் ஒரு பிரிவினருக்கு தேர்வடம் பிடிக்க அனுமதி மறுத்து, ஜே.சி.பி. எனும் இயந்திரத்தைக் கொண்டு தேர் இழுத்த போது அந்த மக்கள் இயந்திரத்தை விட கீழானவர்களாக ஆக்கப்பட்டது சமூக ஒடுக்குமுறையாகத் தெரியவில்லையா?
இன்னும் தங்களுடைய பிள்ளைகளுக்கு மாப்பிள்ளை, பெண் தேடும்போது ஒரு தமிழ் மகனையோ அல்லது தமிழ் மகளையோ தேடாமல், தங்கள் சாதிப் பிள்ளைகளைத் தேடுவது சமூக ஒடுக்குமுறை இல்லையா?
கோயில்களுக்குள் செல்வதற்கான அனுமதியை இந்தத் தமிழ் தேசியவாதிகள் தமிழ் மக்கள் எல்லோருக்கும் வழங்கியிருக்கிறார்களா? இவையெல்லாம் வரலாற்று முரணாகத் தெரியாதவர்களுக்கு கிழக்குத் தமிழ் மக்கள் முஸ்லிம்களின் மேலாண்மையை ஒடுக்குவது என அவர்களே புனையும் கட்டுக்கதை மட்டும் வரலாற்று முரணாகத் தெரிவது ஆச்சரியமான விடயம்தான்.
இந்தப் போலித் தமிழ்த் தேசியவாதிகளினாலே தமிழ் முஸ்லிம் உறவு சிதைவடைந்தது என்பதை முதலில் விளங்கிக் கொள்ள வேண்டும். அது சிதைவடையக் கூடாது என்பதற்காகத்தான் ஏற்கனவே குறிப்பிட்ட கிழக்கின் அரசியல் தலைமைகள் தங்கள் எதிர்ப்பினை குறிப்பிட்ட முக்கிய சந்தர்ப்பங்களிலெல்லாம் வெளிப்படுத்தியிருந்தார்கள் என்பதை மீண்டும் ஒரு முறை குறிப்பிட வேண்டியிருக்கின்றது.
முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக:
சஹரானுடைய குண்டுத் தாக்குதலைத் தொடர்ந்து இந்தத் தமிழ்த் தேசியவாதிகள் குறிப்பாக மட்டக்களப்பில் முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான பிரச்சாரத்தையும் வியாபாரப் புறக்கணிப்பையும் மேற்கொண்ட போது கிழக்கின் தனித்துவம் பற்றிப் பேசுகின்றவர்கள்தான், முஸ்லிம்களுக்கு தற்போது தேவை தமிழர்களுடைய ஆதரவும் அன்பும் என்பதை உறுதியாகக் கூறிச் செயற்பட்டவர்கள்.
அப்போதெல்லாம் போலித் தமிழத் தேசியவாதிகளுக்கு முதுகு சொறிபவர்கள் இந்தப் பிட்டும் தேங்காய்ப் பூவை மறந்திருந்தார்கள் என்பதை அவர்களுக்கே நினைவூட்ட வேண்டியிருப்பதுதான் தமிழ்த் தேசிய அரசியலின் கடைந்தெடுத்த புதிய சந்தர்ப்பவாதமாகும்.
கிழக்கின் அரசியல் அடையாளமாக தங்களை முன்னிறுத்தியுள்ள தமிழ் மக்கள் விடுதலைப் புலிகள் கட்சியும் கூட ஒரு போதும் முஸ்லிம் விரோதப் போக்கை வெளிப்படுத்தி அரசியல் செய்யவும் இல்லை. பிள்ளையான் அவர்கள் முதலமைச்சராக இருந்த போது அவர் கிழக்கு மக்களுக்குமான முதலமைச்சராக இருந்தாரே தவிர, தமிழ் இனவாத முதலமைச்சராக இருக்கவில்லை என்பதை முஸ்லிம்கள் கூட ஒத்துக் கொள்கின்றார்கள். அது போன்று அக்கட்சியின் ஆலோசகராக இருக்கின்ற சின்னான் மாஸ்ரர் (எம்.ஆர்.ஸ்ராலின்) என்பவர் கூட முஸ்லிம்களினதும், தாழ்த்தப்பட்ட மக்களினதும் உரிமைகளுக்காக தொடர்ந்து எழுதியும் பேசியும் வருபவர். அவ்வாறு இருக்கும் போது இவ்வாறு முஸ்லிம்களின் மேலாண்மையை ஒடுக்குவது என்கின்ற கட்டுக்கதைகளைப் புனைவதின் ஊடாக கிழக்குக்கான அரசியலை முன்னெடுப்பவர்களுக்கு எதிராக முஸ்லிம் மக்களைத் திருப்பி தங்களைப் புனிதர்களாக உருவகிக்கும் காட்சியினை இப்பத்தி எழுத்தாளர்கள் ஆரம்பித்திருக்கின்றார்கள். இது தொடர்பாக கிழக்கு மக்கள் அவதானத்துடன் இருப்து இன்றைய காலத்தின் தேவையாகும்.
