அரசியல் – சமூக – வரலாற்று நாவல்
— செங்கதிரோன் —
சங்கமங்கண்டிப் பிள்ளையார் கோயிலடியில் இளைப்பாறிப் பொத்துவில் நோக்கிப் புறப்பட்ட பஸ் கடமையிலே கண்ணாகி கோமாரியையும் கடந்து முருகந்தனையையும் தாண்டி வேகமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கையில் ஓரிடத்தில் திடீரென்று சாரதி அழுத்திய ‘பிரே’க்கினால் குலுங்கி நின்றது. அரைத் தூக்கத்திலிருந்த பயணிகள் சிலர் ஆடி அசைந்து விழித்துக் கொண்டனர்.
‘பஸ்’ சுக்குள் இருந்த பயணியொருவர், ‘அறுபதாம்கட்ட வந்திட்டது’ எனக் குரல் எழுப்பினார். ‘ஆனை’ என்ற அச்சக்குரலும் அடுத்து எழுந்தது.
அனுபவப்பட்ட பயணியொருவர், அலட்டிக்கொள்ளாமல் ‘அறுபதாம்கட்டயில ஆன மறிக்கிற வழமதானே. நெடுகத்தானே நடக்கிது’ என்றார்.
யானையைக் கண்டுவிட்ட மற்றொருவர், ‘தனியன் ஆன ஆபத்தானது’ என்றார்.
நடுவயதைத் தாண்டிய இன்னொரு பயணி, ‘இனிப் பொத்துவிலுக்குப் போய்ச் சேந்தாப் போலதான். இண்டைக்கு ராத்தங்கல் அறுபதாம் கட்டையடியில காட்டுக்குள்ள றோட்டிலதான். இனி விடிஞ்சாத்தான் பொத்துவில். இக்கணம் நாளைக்குப் பொஞ்சாதி ராவு எங்கபோன எண்டுகொம்பப்போறாள். ஆன மறிச்சகா எண்டா நம்பயா போறாள்?’ என்று சத்தமிட்டுக்கூறப் ‘பஸ்’சுக்குள் இருந்த மற்றப்பயணிகள் எல்லோரும் பெண்களும் ஆண்களுமாய்ச் சேர்ந்து சூழ்நிலையை மறந்து வாய்விட்டுச் சிரித்தார்கள்.
சாரதிக்கு இடப்புறத்தில் மிதிபலகையில் நின்று வீதியில் கண் புதைத்திருந்த ‘பஸ்’ நடத்துனர் பயணிகள் பக்கம் திரும்பித் தனது வாயைமூடி உதடுகளை மடித்துக் குறுக்கே சுட்டுவிரலை வைத்துச் சத்தம் போடவேண்டாமென்று உடல் மொழியால் சமிக்ஞை செய்தார். ‘பஸ்’சினுள் அமைதி ஆட்சியைப் பிடித்தது.
சாரதிக்குப் பின்னால் மதகுருமார்களுக்கென ஒதுக்கப்பட்ட வலதுபுற முன் ஆசனத்தில் மதகுருமார்கள் எவரும் பயணிக்காததால் இடம் பிடித்தமர்ந்து பயணித்து, இடையே உறக்கத்தில் ஆழந்து, சங்கமன்கண்டியைப் பஸ் அடைந்ததும் கண்விழித்து, இனிக் கண்ணயர்வதில்லையென்று கோகுலன் தீர்மானித்துக்கொண்டாலும்கூட, தன் கட்டுப்பாட்டையும் மீறி அரைத்தூக்கம் போட்டவன், ‘பஸ்’ சுக்குள் எழுந்த ஆரவாரத்தில் தூக்கம் கலைந்தான். சத்தமில்லாமல் எழுந்து நின்று சாரதியின் தலைக்குமேலால் தனது தலையை நீட்டி ‘பஸ்’ சின் முன்பக்க விளக்கு வெளிச்சத்தில் பாதையில் பார்வையைப் படரவிட்டான்.
பாதையின் நடுவில் முன்பக்கத்தைக் காட்டியபடி தனியன் யானையொன்று நின்று கொண்டிருந்தது. தும்பிக்கை சுவர்க்கடிகாரத்தின் ‘பெண்டுயூலம்’ போல மெதுவாகப் பக்கவாட்டில் அப்படியும் இப்படியும் அசைந்து கொண்டிருந்தது. யானைக்கும் ‘பஸ்’ நின்றிருந்த இடத்திற்குமிடையில் ஐம்பதுயார் தூரமிருக்கும்.
யானை மறித்ததால் அந்த இடம் அறுபதாம்கட்டை என்பதைக் கோகுலன் தெரிந்துகொண்டான். அடிக்கடி அவன் பயணிக்கும் பாதைதானே. அப்பாதையில் வாகனங்களை யானை மறிப்;பது அந்த இளவயதிலும் அவனுக்குப் புதிய அனுபவமல்ல.
அந்த இடம் மட்டக்களப்பு – பொத்துவில் பிரதான வீதியில் மட்டக்களப்பிலிருந்து அறுபதுமைல் தூரத்தில் அமைந்திருந்ததால் அவனுக்கு அறிவு தெரிந்த நாளிலிருந்து அது ‘அறுபதாம் கட்டை’ என்றே அழைக்கப்பட்டுவந்தமையும் அவனுக்குத் தெரியும்.
‘அறுபதாம்கட்டை’யென அழைக்கப்பபெற்ற அந்தப் பிரதேசத்தில் பாதை ஏறி உயர்ந்து செல்லும் மேட்டுப்பாங்கான பகுதியில் பாதையின் இருமருங்கிலும் அடர்ந்த பற்றைக்காடுகள் நிறைந்திருந்தன. பற்றைக்காடுகளைத் தாண்டியதும் சமதரையாகச் செல்லும் பகுதியின் இடதுபுறமாக கடற்கரைப்பக்கமாகக் கண்ணுக்கெட்டிய தூரத்தில் சேனைப்பயிர்ச்செய்கை மேற்கொள்ளப்பட்டிருந்தது. தள்ளித்தள்ளிச் சிறுசிறு மலைக்குன்றுகள்போல ஓலைக்குடில்கள் பல ஆங்காங்கே சேனைப்பயிர்ச் செய்கைப் பிரதேசத்தில் முளைத்திருந்தன. ஓலைக்குடில்கள் இருந்த இடங்களிலே சிறுவெளிச்சம் மின்னிக் கொண்டிருந்தது. சமதரைப்பாதையின் வலதுபுறத்தில் இலங்கை அரசாங்கத்தின் வனபரிபாலனத் திணைக்களத்தினால் நீளப்பாட்டிலும் அகலப்பாட்டிலும் சம இடைவெளிவிட்டு வரிசையாக நடப்பெற்று வளர்ந்திருந்த தேக்குமரக்கன்றுகள் பாடசாலை விளையாட்டுப் போட்டியொன்றில் மைதானத்தில் உடற்பயிற்சி நிகழ்ச்சிக்குத் தயாராக நிற்கும் மாணவர்களை நினைவூட்டுவன.
சேனைப்பயிர்ச் செய்கையின் பிரதான பயிராகக் ‘கச்சான்’ செய்யப்பட்டிருந்தது. இலங்கையின் வேறிடங்களில் ‘நிலக்கடலை’ யென்றும் இந்தியாவின் தமிழ்நாட்டில் ‘வேர்க்கடலை’ யென்றும் அழைப்பார்கள். இப்பிரதேசத்தில் சிலவருடங்களுக்கு முன்னர் ‘கச்சான்’ செய்கையை அறிமுகம் செய்தவர் ஓர் இந்தியர்தான் என்பது தகவல்.
இம் முறை தானும் அறுபதாம்கட்டையில் இரண்டு ஏக்கர்மட்டில் காடுவெட்டிச் சேனையுண்டாக்கிக கச்சான் நாட்டியிருப்பதாக அம்மா கடிதத்தில் எழுதியிருந்தது கோகுலனுக்கு ஞாபகம் வந்தது. அடுத்தநாள் அம்மாவின் சேனையைப் பார்க்க அம்மாவையும் கூட்டிக்கொண்டு தான் வர வேண்டுமென்று இந்த ‘ஆனை’ ஆரவாரத்திற்குமிடையிலும் ஆசையோடு எண்ணிக்கொண்டான் கோகுலன்.
இயற்கை எழில் ‘என்னைப்பார்’ என்று அழைக்கின்ற இடம் இந்த அறுபதாம்கட்டை. காடும்காடு சார்ந்த இடமும். ‘முல்லை’ நிலம் என்று அழைக்கலாம்.
சாரதி ‘பஸ்’ சின் உள்ளும் புறமும் விளக்குகளைச் சிறிதுநேரம் அணைத்துவிட்டான். இயந்திரம் மட்டும் குளிர்காய்ச்சல் வந்து நடுங்குபவனைப் போல மெல்லிதாக முனகிக் கொண்டிருந்தது. நிலாக்காலமானதால் பாதையும் யானையும் நிலாவெளிச்சத்தில் நன்கு புலப்பட்டன.
நின்றிருந்த யானை பாதையின் நடுவழியே மெதுவாக நகர்ந்து ‘பஸ்’ சை நோக்கி முன்னேறத் தொடங்கியது. சட்டென்று சாரதி அணைத்த விளக்குகளை மீண்டும் போட்டுவிட்டு ‘பஸ்’ சை யானை நடந்துவரும் வேகத்தின் இருமடங்கு வேகத்தில் பின்னோக்கிச் செலுத்தத் தொடங்கினான். பயணிகள் அனைவரும் சத்தம் போடாமல் அச்ச உணர்வில் ஆளையாள் பார்த்துக்கொண்டு அமைதியாக ஆசனத்தில் அமர்ந்திருந்தனர்.
ஒரு பத்துநிமிடங்கள் மட்டில் ‘பஸ்’ பின்னோக்கிப் பயணித்திருக்கும். முன்னால் ‘பஸ்’சை நோக்கி நடந்து வந்துகொண்டிருந்த யானை திடீரென்று ஓரிடத்தில் நின்று பாதையின் வலதுபுறம் திரும்பித் தேக்குமரக்கன்றுக் காட்டுக்குள் சென்று மறைந்தது.
சாரதி சற்றும் தாமதமின்றி ‘கியரை’ அடுத்தடுத்து மாற்றி ஆர்முடுகல் விசையை அழுத்தினான். ‘பஸ்’ குறவர்கள் காட்டுக்குள் கொண்டுசெல்லும் வேட்டைநாய் உடும்பு ஒன்று ஓடக்கண்டதும் கயிற்றுப்பிடியிலிருந்து பிய்த்துக்கொண்டு பாய்ந்துபோவதுபோல உறுமிக் கொண்டு பாய்ந்து ஒடியது. யானை பாதையைவிட்டு விலகி இறங்கிச் சென்ற இடத்தைப் ‘பஸ்’ வேகமாகக் கடந்து செல்கையில் ‘பஸ்’ சுக்குள் இருந்த பயணிகள் சிலர் ‘பொத்துவில் ஆலயடிப்பிள்ளயாருக்கு அரோகோரா’ எனக் கரங்களைக் கூப்பித் தலைமேல்வைத்துக் கும்பிட்டுக் குரல் எழுப்பினார்கள்.
வேகமாக ஒடிய பஸ் ஊறணியையும் தாண்டிப் பயணித்துப் பொத்துவில் பிரதான வீதியின் இடதுபுறமிருந்த கத்தோலிக்க தேவாலயத்தைக் கடக்கும்போது கோகுலன் எழுந்து இறங்குவதற்கான ‘பெல்’ லை இழுத்து அடித்தான்.
பொத்துவில் ‘பஸ்’ நிலையத்தை அடையும்முன் சிறிதுதூரம் இப்பால் பிரதானவீதியின் இடதுபுறத்தில் அமைந்திருந்த மெதடிஸ்த தேவாலயத்திற்கு எதிரே வலதுபுறமாகச் செல்லும் ‘கிறவல்’ வீதியில், பிரதானவீதியிலிருந்து இக் ‘கிறவல்’ வீதி ஆரம்பிக்கும் சந்தியிலிருந்து சுமார் இருநூறு யார் தூரத்திலேயே கோகுலனின் வீடு இருந்தது. இவ் வீதிக்குப் ‘போதிராஜராமய’ வீதி எனப் பெயர்ப்;பலகை நடப்பட்டிருந்தது. (தற்போது விபுலானந்த வீதி எனப் பெயரிடப்பட்டுள்ளது.)
கோகுலன் பொத்துவில் மெதடிஸ்த தேவாலயத்தின் முன்னால் ‘பஸ்’ சை விட்டு இறங்கும் போது நள்ளிரவைக்கடந்திருந்தது. அவன் ‘பஸ்’ சிலிருந்து இறங்குகின்ற நேரம் பொத்துவில் ‘மயிலன்’ சினிமாப் படக் கொட்டகையிலிருந்து இரவு இரண்டாம்காட்சி படம் பார்த்துவிட்டுச் சிலர் வீடுகளுக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களிலொருவர் அன்று ஓடிக்கொண்டிருந்த திரைப்படத்தின் பாடல்வரிகளைச் சத்தமிட்டுப் பாடிக்கொண்டுவந்தார். அதிலிருந்து அவர்கள் படம் முடிந்துதான் வருகிறார்களென்று கோகுலன் தெரிந்து கொண்டான்.
‘மயிலன்’ சினிமாக் கொட்டகை பொத்துவில் ‘பஸ்’ நிலையத்திலிருந்து தெற்கே பொத்துவில் – பாணமை பிரதானவீதியில் ‘அறுகம்பை’யை நோக்கிச் சுமார் ஒரு மைல் தூரத்தில் அமைந்திருந்தது. பொத்துவில் ஊரில் பிரபல தொழிலதிபராகவும் வர்த்தகராகவும் விளங்கிய மயில்வாகனம் கனகரட்ணம் அவர்களுக்குச் சொந்தமானதே ‘மயிலன்’ சினிமாப்படக் கொட்டகை – ‘தியேட்டர்’.
கட்டிடங்களான திரைப்படமாளிகைகள் புழக்கத்திற்கு வருமுன்னர் கிராமங்களிலே கூடாரமடித்துத் தரையிலே ஆசனங்கள் போட்டுக் கொட்டகைகளிலே திரைப்படங்கள் ஓடிய காலம் அது.
‘பஸ்’ சை விட்டு இறங்கிப் பிரதானவீதியிலிருந்து வீடு செல்லும் ‘கிறவல்’ வீதியில் நுழைந்த கோகுலன் படம் பார்த்துவிட்டு வருபவர்களில் யாராவது தனது வீட்டுப்பக்கம் வருபவர்கள் இருந்தால் அவர்களுடன் சேர்ந்து செல்வது இரவு வேளையில் பாதுகாப்பாகவிருக்கும் என எண்ணி அப்படி யாராவது வருகிறார்களா எனத் திரும்பிப் பார்த்தான்.
இடுப்புக்குக் கீழே முழங்கால்வரை மடித்துக்கட்டிய வெள்ளை வேட்டியுடனும் மேலுடம்பு முழுவதையும் வெள்ளைச்சால்வையால் போர்த்தியபடியும் வந்த ஒரு மனிதர் ‘கிறவல்’ வீதியில் நுழைவது தெரிந்தது. அவருடன் சேர்ந்து வீடு செல்லலாம் என்றெண்ணிய கோகுலன், சற்று நின்று தாமதித்தான். ஆனால், மீண்டும் திரும்பிப்பார்த்தபோது அந்த மனிதரைக் காணவில்லை. பிரதானவீதியில் நேரே சென்றுவிட்டாரோ என்று எண்ணிய கோகுலன் சிறிதுதூரம் சென்று திரும்பிப்பார்த்தபோது அந்த மனிதர், அவனுக்குப் பின்னால் இடைவெளிவிட்டு வந்து கொண்டிருந்தார். அவருடன் சேர்ந்து வீடுசெல்லலாமென மீண்டும் எண்ணிய கோகுலன் மீண்டும் சற்று நின்று தாமதித்தான். ஆனால், பின்னால் வந்த மனிதர் மீண்டும் கண்ணிலிருந்து மறைந்து விட்டார். வீதியைவிட்டு இறங்கி அருகில் ஒரத்தில் எங்காவது சிறுநீர் கழிக்கச் சென்றிருக்கலாமென்று ஊகித்த கோகுலன் தொடர்ந்தும் சிறிது தூரம் மெல்ல நடந்துசென்று பின் திரும்பிப்பார்த்தபோது அந்த மனிதர் தன்னைப் பின்தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. மீண்டும் சற்றுநின்று தாமதித்தபோது வந்தவரை மீண்டும் காணவில்லை. இப்படிப் பலதடவைகள் நிகழ்ந்து கோகுலன் தனது வீட்டை அண்மித்துவிட்டதால் பின்னால் வந்த மனிதரைப்பற்றிப் பின்பு கவனிக்காமல் வீட்டை விரைவாக அடைந்து ‘கேற்’றடியில் நின்று தனது தாயாரைக் கூவி அழைத்தான்.
நள்ளிரவையும் கடந்தநேரம் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த கோகுலனின் தாயார் கனகம் மகனின் ‘அம்மா’ என்ற குரல் கனவில் கேட்டதுபோலப் பதறித் துள்ளியெழுந்தவள், ‘அம்மா’ என்ற அழைப்பு மீண்டும் காதில்விழத் தலைமாட்டிலிருந்த ‘டோர்ச்லைற்’றை எடுத்து அடித்துக் கொண்டு ஓடிவந்து ‘கேற்’றைத் திறந்தாள்.
கோகுலனைக் கண்ட மாத்திரத்தில் தாய்மை உள்ளம் களிகொண்ட அதேவேளை நடுநிசியில் இப்படித் தனியாகச் செல்லாமல் கொள்ளாமல் வந்து நிற்கிறானே என்ற அதிர்ச்சியிலும் ஆத்திரத்திலும் அதனை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல்,
‘என்னமனே! காரைதீவில இறங்கித் தங்கி நாளைக்கு வந்திருக்கலாம்தானே. இப்படி நடுராத்திரியில இறங்கித் தனியவரப் பயமில்லையா? ‘மெல்ரேஸ்’ செத்த உனக்குத் தெரியாதா?’ என்றாள்.
‘எப்பம்மா செத்தவர். என்னெண்டு செத்தவர். எனக்குத் தெரியாதம்மா’ என்றான் கோகுலன்.
‘போனகிழமதான். சாராயத்துக்குள்ள நஞ்சக் கலந்து குடிச்சுத் தற்கொலை செய்து கொண்டான்’ என்றாள் கனகம்.
‘மெல்ரேஸ்’ என்பவர் பிரதான வீதியிலிருந்து கோகுலனின் வீட்டுக்குவரும் வழியில் அதே ‘கிறவல்’ வீதியில் இரண்டு மூன்று வீடுகள் தள்ளி எதிர்ப்புறத்தில் குடியிருந்த பறங்கிக் குடும்பமொன்றின் தலைவன். கோகுலனின் தந்தையின் நெருங்கிய கூட்டாளி. இருவரும் இணைந்து அடிக்கடி ‘தண்ணி’ போடுவார்கள். கோகுலனுக்கு ‘மெல்ரேஸ்’ சைத் தனது சிறுவயதிலிருந்தே நன்கு தெரியும். ‘பாவம் என்னம்மா’ என்று பரிதாபப்பட்டான். கனகம் தொடர்ந்தாள்.
‘மெல்ரேஸ்’ செத்த நாளையிலிருந்து இரவில இந்த றோட்டால ஒருத்தரும் தனியா வாறல்ல. ‘மெல்ரேஸ்’சின் ஆவி றோட்டில பேயாக நிண்டு பயமுறுத்துதாம் என்று ஊருக்குள்ள பெரிய கத. அவன் செத்தது ‘பஞ்சமி’ யிலயாம்’
கனகம் சொன்ன கதையைக்கேட்ட கோகுலன் தான் வரும்போது பின்னால் வந்த மனிதரின் விவகாரத்தை விபரமாகச் சொல்லி, ‘நல்ல காலமம்மா! ‘மெல்ரேஸ்’ செத்தது எனக்குத் தெரியாம இருந்தது. இல்லாட்டி நானும் பயந்திருப்பன். பஞ்சமிப்பேய் என்னைப் பிடித்திருக்கும்’ என்று சொல்லி மெல்லிதாய்ச் சிரித்தான்.
கனகம் ‘உனக்குச் சிரிப்பாரிக்கி. நல்ல ஆவியொண்டு உன்ன அந்த மனிதர் வடிவத்தில உனக்குப் பின்னாலவந்து பாதுகாப்புத் தந்து காப்பாத்திரிக்கி’ என்றவள் தன் கணவனின் நினைவுவர ‘அப்பாட ஆவிதான் உனக்குப் பின்னால வந்து காப்பாத்திரிக்கி. எல்லாத்துக்கும் ஆண்டவன் ஒருவன் நமக்கெல்லாம் துணையா இரிக்கான். நாம ஆருக்குக் கொடும செய்த’ என்று கையெடுத்துத் தன் கணவனையும் கடவுளையும் நினைத்துக் கும்பிட்டாள்.
பறங்கியருக்கு என்ன பஞ்சமி. நம்மட சைவ ஆட்கள்தானே பேய், பிசாசு, பில்லி, சூனியத்தை நம்புகிறவர்கள் என்று கோகுலன் தனக்குள் எண்ணிக்கொண்டாலும் தாயின் கதைக்கு மாறுபட ஒன்றும் கூறாதிருந்தான்.
கோகுலன் தன் தந்தையைப்போலவே பேய், பிசாசு, பில்லி, சூனியத்திலெல்லாம் நம்பிக்கையில்லாதவன். தந்தையும் தான் மரணிக்கும்வரை அவ்வாறுதான் அவனை வளர்த்திருந்தார். குலவிழுது கல்லாமல் பாகம்படும் அல்லவா? தந்தையின் குணாம்சங்கள் அவனுக்குள் குடிபுகுந்திருந்தன.
‘சரி அதமறந்திட்டு உடுப்ப மாத்திட்டு கிணத்தடிக்குப் போய் கைகால் முகத்தக் கழுவிச் சாப்பிடவா. பசியோட வந்திருப்பாய்’ என்ற கனகம், ‘இருட்டுக்குள்ள கவனம். பாத்துப்போ’ என்று தன் கையிலிருந்த ‘டோர்ச்லைற்’றைக் கோகுலனிடம் கையளித்துவிட்டு மண்ணெண்ணைக் குப்பிவிளக்கொன்றைக் கொளுத்திக் கொண்டு குசினிக்குள் நுழைந்தாள்.
குழல்புட்டும் அவித்;து முட்டையும் பொரித்துக் கோகுலன் சாப்பிட்டபின் சிறிதுநேரம் தாயும்மகனும் கதைத்திருந்துவிட்டு நித்திரைக்குச் சென்றனர்.
(தொடரும்…………….. அங்கம் 05)
