— வி.சிவலிங்கம் —
சமீபத்தில் மூத்த பத்திரிகையாளர் தனபாலசிங்கம் அவர்கள் ’13வது திருத்தத்தினை தமிழர்கள் என்ன செய்யப் போகிறார்கள்?’ எனக் கேள்வி எழுப்பி கட்டுரை ஒன்றினை வெளியிட்டிருந்தார். இக் கட்டுரை இலங்கை ஜனாதிபதியின் இந்திய விஜயத்தின் பின்னதான நிகழ்வுகளின் பின்னணியில் ஏற்பட்டுள்ள நிச்சயமற்ற நிலமைகளைக் கருத்தில் கொண்டு வரையப்பட்டிருந்தது. குறிப்பாக, 13வது திருத்தம் தொடர்பாக வழமையாக இந்திய தரப்பினர் அதனை நடைமுறைப்படுத்துவதை வற்புறுத்துவது வழக்கம். ஆனால் இம்முறை வழக்கிற்கு மாறாக தற்போதைய அரசியல் யாப்பின் உள்ளடக்கத்தினை நடைமுறைப்படுத்துமாறு கோரியிருப்பதும் அது தொடர்பாக அரசியல்வாதிகள் வெவ்வேறு விளக்கங்களை வழங்குவதுமாக நிலமைகள் மாற்றமடைந்துள்ளன.
இவரது கட்டுரையின் சாராம்சம் இந்திய தரப்பில் காணப்படும் அணுகுமுறை மாற்றங்களையும், தமிழ் அரசியலில் ஏற்பட்டுள்ள பலவீன நிலமைகளின் பின்னணியில் காத்திரமான மாற்றங்களை மேற்கொள்ளும் தகுதி தமிழ் தலைமைகள் மத்தியில் உள்ளதா? என்ற கேள்விகளையும் எழுப்பி ‘தற்போதைய நிலவரம் வேண்டி நிற்பதற்கிணங்க நிதானமாகச் சிந்தித்து செயற்படுவதற்கு இனிமேலும் தவறினால் இறுதியில் இலங்கைத் தமிழ் மக்கள் எதையுமே பெற முடியாத ஒரு மக்கள் கூட்டமாக விடப்படும் ஆபத்து உண்டு’ என்ற எச்சரிக்கையுடன் முடித்திருந்தார்.
இதன் அடிப்படைச் சாராம்சங்களைப் படித்த வேளையில் இரு அம்சங்கள் தெளிவாகப் புலப்பட்டன. அதாவது மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும் ஆற்றல் இன்றைய தமிழ் அரசியல் தலைமைகள் மத்தியில் உள்ளதா? என்பதும், அவ்வாறு இல்லையெனில் தமிழ் மக்கள் மத்தியில் அதற்கான புதிய சக்திகள் தோற்றம் பெறும் வாய்ப்புகள் உண்டா? என்ற கேள்வியும் எழுகிறது. தற்போதைய அரசியல் அடிப்படை மாற்றங்களை அவதானிக்கும் போது இவ்வாறான இலங்கை – இந்திய ஒப்பந்தம் தொடர்பான சந்தேகங்கள் கடந்த காலத்தில் பிரேமதாஸ அரசு விடுதலைப்புலிகளுடன் இணைந்து இலங்கை- இந்திய ஒப்பந்தத்தினைப் பலவீனப்படுத்திய வேளையில் அதற்குப் பதிலாக புதிய இலங்கை- இந்திய நட்புறவு ஒப்பந்தத்தினை மேற்கொள்ள முயற்சிகளை எடுத்திருந்தார். அவ்வாறான ஒரு அரசியல் சூழல் இன்றும் உருவாகிறதா? என்ற கேள்விக்கான பதிலைத் தேடுவதாகவே இக் கட்டுரை எழுந்தது.
அறகலய
=======
இலங்கையின் இன்றைய அரசியல் அடிப்படை மாற்றங்களுக்கான உந்து சக்தி என்பது 2022ம் ஆண்டு மே மாதவாக்கில் இலங்கையில் ஏற்பட்ட ‘அறகலய’ என்ற எழுச்சிகளே காரணமாக அமைந்தன என்பதும், அப் போராட்டங்களுக்குத் தலைமை தாங்கும் சக்தியை எந்த அரசியல் கட்சிகளோ, சக்திகளோ அவ் வேளையில் வழங்கத் தயாராக இருக்கவில்லை என்பதும், இருப்பினும் காலப் போக்கில் அப் போராட்டங்களின் மைய இயக்குவிசை என்பது ஜனநாயக மறுப்பு, ஊழல், குழு ஆட்சி, இனவாதத்தை உக்கிரப்படுத்தி சமூகங்களிடையே பிளவுகளை ஏற்படுத்தி மேற்கொள்ளும் சட்ட விரோத ஆட்சி, குழு மற்றும் குடும்ப மற்றும் இராணுவ ஆதிக்க வழிமுறை போன்றவற்றின் ஒட்டு மொத்த தோல்வியின் விளைவு என்பதை ஜே வி பி /தே ம சக்தி (JVP/NPP) என்பன இணைந்து புரிந்து கொண்டதன் விளைவாக 2024ம் ஆண்டு தேர்தலின் முடிவுகளை அவர்கள் அறுவடை செய்தனர்.
இத் தேர்தல் முடிவுகள் என்பது தேசிய மக்கள் சக்தியின் மீதான நம்பிக்கை என்பதை விட மாற்று அரசியல் தெரிவாக வேறெதுவும் இல்லாத நிலையிலும், இப் பிரிவினரே நாடு தழுவிய அடிப்படையில் கட்சிக் கட்டுமானங்களை வைத்திருந்த நிலையிலும் மக்கள் மனங்களில் ஏற்பட்டிருந்த அரசியல், சமூக, பொருளாதார விரக்தி நிலமைகளை வாக்குகளாக மாற்ற முடிந்துள்ளது. அது மட்டுமல்ல, தேசத்தின் முன்னேற்றத்திற்காக தம்மை அர்ப்பணித்த ஒரே சக்திகள் என அவர்களை மக்கள் ஏற்கெனவே அறிந்துள்ள போதிலும் இடதுசாரிக் கொள்கைகள் தொடர்பாக வலதுசாரிக் கட்சிகள் நாட்டில் ஏற்படுத்தியிருந்த பிரமைகள் குறிப்பாக மத நம்பிக்கைகள், சொத்துகளை வைத்திருப்போருக்கிருந்த அச்சங்கள் போன்றன அவர்களை அதிகாரத்திற்கு அழைத்துச் செல்வதற்கான தடைகளாக இருந்தன.
ஆனால் 2020 களில் தோற்றம் பெற்ற தேசிய மக்கள் சக்தி அமைப்பும், அதில் செயற்பட்ட பல்கலைக்கழக ஆசிரியர்கள், மாணவர்கள் மற்றும் மத்திய தர வர்க்க சிந்தனையாளர்களின் இணைப்பும் ஜே வி பி இன் கவனத்தில் பட்டதன் விளைவாக ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் 2022 இல் தோற்றம் பெற்ற ‘அறகலய’ நிகழ்வுகளும் மக்கள் மத்தியில் JVP/NPP இணைப்பினை புதிய வெளிச்சத்தில் மூன்றாவது பெரும் அரசியல் சக்தியாக அடையாளம் காட்டின.
இந்த விளக்கங்களை முன்வைப்பதற்கான காரணம் எதுவெனில் தற்போதைய அரசியலை நாம் பழைய அரசியல் அடிப்படைகளை முன்வைத்து விபரிக்க முடியாது என்பதை விளக்கவேயாகும். குறிப்பாக, கடந்த 40 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக நாட்டில் நிலவி வரும் திறந்த பொருளாதாரத்தின் விளைவுகளும், நிறைவேற்று அதிகாரமிக்க ஜனாதிபதி ஆட்சிமுறை நாட்டின் ஜனநாயக கட்டுமானத்தைப் பலவீனப்படுத்தியதன் விளைவே என்பதையும் சாமான்ய மக்களும் உணரும் நிலை இம் மாற்றத்தின் தாக்கங்களால் ஏற்பட்டது. உதாரணமாக, அத்தியாவசியப் பொருட்களுக்கான தட்டுப்பாடு, இறக்குமதிக் கட்டுப்பாடு, வெளிநாட்டு நாணயப் பற்றாக்குறை, பணவீக்கம், பண நோட்டுகளை அளவிற்கு அதிகமாக அச்சடித்து புழக்கத்திற்கு விட்டமையால் ஏற்பட்ட பொருட்களின் விலையேற்றம், வர்த்தகர்களால் ஏற்படுத்தப்பட்ட பதுக்கல்களும், செயற்கைத் தட்டுப்பாடுகளும், அரசு கட்டுப்பாட்டு விலைகளை நிர்ணயிக்கத் தவறியதன் காரணமாகவும், வரவு செலவுத் திட்டத்தின் மூலம் வரிச் சலுகைகளை அறிவித்து பணக்காரர்களின் சேமிப்பை அல்லது வருமானத்தை அதிகரித்தமை, அரசியல்வாதிகளுக்கும், அரசு அதிகாரிகளுக்குமிடையேயான ஊழல் நிறைந்த உறவு, இனவாதத்தை உக்கிரப்படுத்தி தேசிய இனங்களிடையே பகை நிலமைகளைத் தோற்றுவித்தமை எனப் பல்வேறு செயல்கள் சிங்கள பௌத்த பெருந்தேசியவாதத்தின் உட்கூறுகள் மத்தியில் பெரும் குழப்பத்தை ஏற்படுத்தின. குறிப்பாக சிங்கள பௌத்த மக்களின் பாதுகாப்பை உச்சரித்தவாறே, அதே சமூகப் பிரிவினருக்குள் உள்ள பொருளாதார அடிப்படையில் நலிவடைந்த பிரிவினரின் பாதிப்புகளைக் கவனத்தில் கொள்ளாமல் அதிகாரத்தில் குறியாக மேற்கொண்ட செயல்கள் மக்கள் மத்தியில் பலத்த சந்தேகங்களைத் தோற்றுவித்தன. அத்துடன் நாட்டைப் பெருமளவில் வெளிநாட்டுக் கடனுக்குள் தள்ளிய ஆட்சியாளர்கள் அக் கடன்களின் மூலம் பாரிய கமிஷன்களைப் பெற்று அவற்றை வெளிநாட்டு வங்கிகளில் பதுக்கி வைத்ததினால் டொலருக்குத் தட்டுப்பாடு ஏற்பட்டது. இவை யாவும் தற்போது ஏற்பட்டுள்ள தகவல் தொடர்பு மற்றும் சமூக ஊடகங்களின் வளர்ச்சி காரணமாக சாதாரண மக்களுக்கு அறிவூட்டியுள்ளதை புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.
எனவே தற்போது ஏற்பட்டுள்ள அரசியல் மாற்றம் என்பது ஒரு காலத்தில் மத்தியதர வர்க்கத்தின் அல்லது அதிகார வர்க்கத்தின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த ஊடகங்களிலிருந்து மத்தியதர வர்க்கத்தினரால் மட்டுமே படிக்க அல்லது புரிந்து கொள்ள அல்லது அப் பிரிவினரின் நலன்களை மேம்படுத்த உதவிய நிலமைகளிலிருந்து மாறி சாமான்யனின் கைகளுக்குள் செய்திகள் சென்றுள்ளதன் விளைவாக அடிப்படை மக்கள் தமது ஜனநாயக உரிமைகளை அதாவது உண்மைகளின் தாற்பரியங்களை அறிந்து கொள்ளவும், சிந்திக்கவும், மாற்று யோசனைகளைப் பிரயோகிக்கவும் சாத்தியமானது.
புதிய நிலைமைகளில் இருந்து மாற்றத்தை புரிதல்
===============
இந்த நிலைமைகளின் பின்னணியில்தான் நாம் இன்றைய மாற்றங்களை அணுகுதல் வேண்டும். பழைய நிலைமைகளிலிருந்து நாம் இவற்றை அணுக முடியாது. ஏனெனில் அடுத்த 5 ஆண்டுகளில் வேறொரு அரசியல் சூழலுக்குள் நாம் தள்ளப்பட்டிருப்போம். ஆனால் தற்போதைய அரசியல்வாதிகள் தற்போது ஏற்பட்டு வரும் மாற்றங்களை குறிப்பாக தகவல் பரிமாற்றங்களில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களால் சாதாரண மக்கள் மத்தியில் ஏற்பட்டுள்ள ஜனநாயக மாற்றங்களை, விழிப்புணர்வினை அடையாளம் காணத் தவறியுள்ளனர். இன்னமும் பழைய பாணியில் இனவாதம், இனங்களிடையே பிளவுகளைத் தோற்றுவித்து வாக்குகளைக் கொள்ளையிடுதல் போன்ற செயல்களால் மீளவும் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்ற முடியும் என்ற எண்ணத்தில் செயற்படுகின்றனர்.
உதாரணமாக, 2024ம் ஆண்டு இடம்பெற்ற பொதுத் தேர்தலில் தமிழ் அரசியல் பரப்பில் பாரிய அரசியல் தாக்கம் ஏற்பட்டுள்ளது. இம் மாற்றத்தின் அடிப்படைகளைப் புரிந்து கொள்ளாத சில சக்திகள் தமிழ்த் தேசியம் தோற்கடிக்கப்படவில்லை எனவும், அவ் வாக்காளர்கள் வாக்களிக்கச் செல்லவில்லை எனவும், தேசிய மக்கள் சக்திக்கு வாக்களித்த மக்கள் ஏற்கெனவே அரச சார்பு சக்திகளுக்கு வாக்களித்த அதே மக்களே எனவும் எதுவித புள்ளி விபர ஆதாரங்களும் இல்லாமல் மக்களை ஏமாற்றி வருகின்றனர்.
ஆனால் நிலமைகள் அவ்வாறிருக்கவில்லை. கடந்த 75 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக சிங்கள மக்கள் மத்தியில் சிங்கள பௌத்த இனவாதம் எவ்வாறு சிங்கள மக்களின் வாக்குகளைக் கொள்ளை அடித்து அதிகாரத்தை ஜனநாயக விரோத நிலைக்குத் தள்ளி அதனால் ஏற்பட்ட பொருளாதார வங்குரோத்தின் பின்னணிகளைப் புரிந்து தேசிய மக்கள் சக்திக்கு வாக்களித்தார்களோ, அதே போலவே தமிழ்க் குறும் தேசியவாதத்தை முன்வைத்து தமிழ் மக்களில் பெரும்பகுதி மக்களின் பொருளாதார வாழ்வைச் சிதைத்த நிலையை சிங்கள மக்கள் உணர்ந்தது போலவே தமிழ் மக்களில் பெரும்பான்மை பிரிவினரும் சரியான தருணத்தில் விழித்துக் கொண்டார்கள்.
இந்த வரலாற்றின் மூலம் நாம் கற்றுக்கொண்ட பாடம் எதுவெனில் சிங்கள மக்கள் இன்று இனவாதத்திற்கு எதிராகவும், ஜனநாயக கட்டுமானங்களைப் பலப்படுத்தவும், தேசிய நல்லிணக்கத்தை உருவாக்கவும் புதிய பாதையைத் தெரிந்தெடுத்தார்களோ அதே போலவே தமிழ் மக்களும் ஜனநாயகம், தேசிய ஒருமைப்பாடு, இனவாதத்திற்கு எதிராக அணி திரள்தல், மனித உரிமைகளுக்கு முன்னுரிமை வழங்குதல், சகவாழ்வின் அடிப்படையில் பொருளாதார வளர்ச்சியை மேம்படுத்தல் போன்ற அம்சங்களில் ஒன்றிணைந்து செயற்படும் புதிய அரசியலை நோக்கி நகர்ந்துள்ளனர்.
இதுவரை குறிப்பிட்ட அரசியல் மற்றும் பொருளாதார மாற்றத்தின் பின்னணியிலேயே இக் கட்டுரையின் ஆரம்பத்தில் குறிப்பிட்ட 13வது திருத்தத்தின் எதிர்காலம் குறித்த பார்வை அமைதல் அவசியமானது. தமிழ் அரசியலின் கடந்தகால அணுகுமுறை என்பது அச் சமூகத்தில் ஆதிக்கம் செலுத்திய சமூகப் பிரிவினர் அம் மக்கள் மத்தியில் பெரும்பான்மையாக இருந்த பொருளாதார அடிப்படையில் நலிவுற்ற மக்களின் தேவைகளைப் பின்தள்ளி வெறும் தேசியவாத அரசியல் கோரிக்கைகளை முன்வைத்து தமது அரசியல் அதிகார இருப்பைப் பாதுகாத்தனர். அதே போலவே அரசாங்கத்துடன் இணக்க அரசியலை நடத்தி அரச உதவிகளைப் பெற்றுக் கொடுக்கவென நடத்திய அணுகுமுறைகளும் தமிழ் சமூகத்திலுள்ள உயர்மட்ட பிரிவினர்களின் தேவைகளையே பூர்த்தி செய்தனர். இதன் காரணமாகவே 2024ம் ஆண்டு பொதுத் தேர்தலில் குறும் தேசியவாத சக்திகளும், இணக்க அரசியல் செய்தவர்களும் தோற்கடிக்கப்பட்டது மட்டுமல்ல, புதிய அரசியல் அணுகுமுறைகளுக்கான ஆரம்ப அடிப்படைகளும் கீழ் மட்டத்திலிருந்தே தோற்றம் பெற்றுள்ளன.
இம் மாற்றங்கள் தமிழ் அரசியலில் புதிய அரசியல் வழிமுறைக்கான பாதைகளைத் தோற்றுவித்துள்ளன. அதாவது கடந்த 75 ஆண்டுகால அரசியல் அடிப்படைகளை விட்டுக் கொடுக்காத வகையில் புதிய அரசியல் அடிப்படைகளைத் தோற்றுவிப்பது, அடுத்தது மிகவும் திட்டமிட்ட அடிப்படையில் தவிர்க்கப்பட்ட தமிழ்ப் பிரதேசங்களின் அபிவிருத்திக்கான புதிய அணுகுமுறைகளைத் தோற்றுவிப்பது என்பனவாகும். எனவே எதிர்கால தமிழ் அரசியல் என்பது மேற்குறித்த இரண்டு அம்சங்களையும் சமாந்தரமாகவும், தேசிய அளவிலான ஜனநாயக கட்டுமானங்களைப் பலப்படுத்தல், இனவாத அரசியலுக்கான அடிப்படைகளை இல்லாதொழித்தல், ஊழலற்ற, சம வாய்ப்புகளைத் தோற்றுவிக்கும் வகையிலான நிர்வாகக் கட்டுமானங்களைப் பரிபாலித்தல் என இன்னோரன்ன செயற்பாடுகளை நோக்கி நாடு திருப்பப்படுகிறது.
மாற்றங்கள் குறித்த சந்தேகம்
================
இம் மாற்றங்கள் குறித்து பலருக்குச் சந்தேகங்கள் எழ வாய்ப்பு உண்டு. அதற்கான நியாயங்களும் உண்டு. நாட்டில் சட்டப்படியான ஊழலற்ற ஆட்சி, தேசிய இனங்களது அடையாளங்களை வளர்த்தல், பாதுகாத்தல் என்பவற்றுடன் நாட்டின் பல்லினத் தன்மையை வளர்க்கும் விதத்திலான புதிய தேசிய கட்டுமானத்தை உருவாக்குதல் என்ற அடிப்படையில் புதிய அரசியல் யாப்பிற்கான விவாதங்களை நகர்த்தல் ஆரம்பமாகின்றன. இவ்வாறான மாற்றங்களுக்கான தயார்ப்படுத்தல்களின் போது கடந்தகால சிந்தனைகளிலிருந்து விடுபட முடியாது சிக்கித் தவிக்கும் அரசியல் சக்திகள் இந்த அரசின் வீழ்ச்சியை எதிர்பார்த்திருப்பது எதுவும் புதிய சங்கதிகள் அல்ல. உதாரணமாக தமிழர் தரப்பில் 13வது திருத்தம் புதிய அரசியல் யாப்பில் இல்லாதொழிந்தால் என்ன செய்வது? என்பது குறித்து தெளிவான பார்வை இல்லாத நிலையில் இந்திய அரசின் பொறுப்புகளை அடிக்கடி வலியுறுத்தி தமது பொறுப்புகள் என்ன? என்பதை மறைத்துச் செல்லும் விவாதங்கள் நடைபெறுகின்றன. குறிப்பாக தற்போதைய தேசிய மக்கள் சக்தி ஆட்சியினர் 13வது திருத்தம் என்பது தேசிய இனப் பிரச்சனைக்கான நிரந்தர தீர்வுகளைத் தரவில்லை என்ற விவாதங்களை தொடர்ச்சியாக முன்வைத்துள்ள போதிலும், இவ்வாறான விவாதங்கள் இனவாத அடிப்படையிலானது என தமிழர் தரப்பில் இன்னமும் முன்வைக்கப்படுகிறது. ஆனால் வரலாற்றினைப் பின்னோக்கி ஆராய்ந்தால் குறிப்பாக பிரேமதாஸ ஆட்சிக் காலத்தில் நடைபெற்ற சம்பவங்களை மீள நோக்கினால் தமிழர் தரப்பின் மத்தியிலும் 13வது திருத்தத்திற்கு எதிரான சதிகள் அன்றும் மிக அதிகமாக இருந்திருப்பதை நாம் காணலாம். இவை குறித்து பின்னர் விரிவாக பார்க்கலாம்.
ஏற்கெனவே குறிப்பிட்டது போல தமிழ் அரசியல் என்பது தனது பொருளாதாரத் தேவைகளை எந்த அடிப்படையில் அணுகுவது? அரசியல் அடிப்படைகளை எவ்வாறு அணுகுவது? என்பது குறித்த சில கருத்துக்களை இனி நாம் பார்க்கலாம்.
இன்றைய தமிழ் அரசியல் மாற்றம் என்பது பாரம்பரிய தேசியவாத சக்திகளினதும், அதற்குச் சேவகம் செய்த இதர பிரிவினரும் தமிழ் பிரதேசங்களில் வாழும் பொருளாதார அடிப்படையில் நலிவடைந்த பிரிவினரின் அபிலாஷைகளைக் கைவிட்டதன் விளைவாக எழுந்த புதிய நிலமைகளே காரணம் என்பதை நாம் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ளுதல் அவசியம். குறிப்பாக, தமிழ் தேசியவாதம் என்பது அச் சமூகத்திலுள்ள உயர் பிரிவினரின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் இருந்ததால் அவர்களால் ஒட்டு மொத்த சமூகத்தின் அபிலாஷைகளைப் பிரதிபலிக்க முடியவில்லை. குறிப்பாக அச் சமூகத்தின் கீழ்மட்ட பிரிவினரை அவை சென்றடையவில்லை. அதன் கோட்பாட்டு அடிப்படைகளில் காணப்பட்ட இறுக்கமான நிலைமைகளும், புதிய மாற்றங்களை உள்வாங்க முடியாத உள்ளார்ந்த நிலமைகளும் அத் தலைமைகளால் தொடர்ச்சியாக தலைமைத்துவத்தை அனைத்து மக்களுக்கும் வழங்க முடியவில்லை. குறிப்பாக சமூகத்தின் பின்தங்கிய பிரிவினரின் அன்றாட வாழ்வுப் பிரச்சனைகள் அதாவது பொருளாதார வலுவாக்கம், கல்வி, சுகாதாரம், சமூக முன்னேற்றம் போன்றன இம் மக்களுக்குக் கிடைக்காத ஒன்றாக வெகு தூரத்தில் அமைந்திருந்தன. அத்துடன் இக் குறும் தேசியவாத சக்திகள் மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கைப் போராட்டத்தின் பிரதான அம்சங்கள் குறித்து எவ்வித பார்வையும் கொண்டிராதது மட்டுமல்ல, அம் மக்களுடனான உறவுகளையும் படிப்படியாக இழந்திருந்தனர்.
தமிழ் அரசியலில் பிரிவினை என்பது மிகவும் மறைமுகமாக செயற்படுவதால் தேசிய அளவிலான பொருளாதார கட்டுமானங்களில் இணைய முடிவதில்லை. அவ்வாறு இணைந்தால் பிரிவினைக்கான அடிப்படைகள் பலவீனமடைந்துவிடும் என்ற அச்சம் உள்ளுரக் காணப்படுகிறது. முதலில் அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றி நிர்வாக கட்டுமானங்களை கட்டுப்படுத்தினால் தம்மால் பொருளாதாரத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியும் என்ற எண்ணத்தின் விளைவானதாகும். ஆனால் பொருளாதாரக் கட்டுமானமே அரசியல் கட்டுமானத்தின் வடிவத்தைத் தீர்மானிக்கிறது என்ற அடிப்படை சமூக விஞ்ஞான விதியை அவர்களால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. உதாரணமாக, கடந்த 40 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக நாட்டில் நிலவிய திறந்த பொருளாதார அமுலாக்கத்திற்கு மிகவும் பலம் வாய்ந்த நிறைவேற்று அதிகாரமிக்க ஆட்சிப் பொறிமுறை அவசியமாகியது. இதன் காரணமாகவே தமிழர் தரப்பில் தெளிவான பொருளாதாரக் கொள்கையும் இல்லாமல் போயிற்று. 75 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக எவ்வித பொருளாதாரக் கொள்கைகளும் இல்லாமல் வெறுமனே தமிழ் குறும் தேசியவாதத்தை மட்டும் நம்பிய தமிழ் அரசியல் தனது பிளவுபட்டுள்ள சமூகத்தைத் தொடர்ந்து வைத்திருந்தது. அத்துடன் படிப்படியாகவே தமிழ் பேசும் சமூகத்தின் முஸ்லீம் மற்றும் மலையக மக்கள் தமது பொருளாதார நலன் கருதி தேசிய பொருளாதார கட்டுமானத்தின் பங்குதாரர்களாக மாறிச் சென்ற அதே வேளை வடக்கு, கிழக்கில் வாழும் பாரம்பரிய தமிழ் மக்களில் ஒரு பிரிவினரும் படிப்படியாக தேசிய பொருளாதாரக் கட்டுமானத்தின் பங்காளிகளாக மாறினர். எனவே தமிழ் அரசியல் தனது அழிவுக்கான பாதையைத் தானே தேடிக் கொண்டதன் விளைவுகளே எமது அரசியல் பின்னடைவுகளுக்குக் காரணிகளாகும்.
(தொடரும்…….)
