ஒரு வரலாற்று வாசிப்பு: “தந்துரா” – ஆவணப் படத்தை முன்வைத்து நம் காலத்தை அளத்தல்

  — அருண் கண்ணன் —

மேற்குக் கரையைச் சுற்றி எழுப்பப்பட்டுள்ள நிறவெறிச் சுவரின் சில இடங்களில் இஸ்ரேல் ராணுவத்தின் சோதனைச்சாவடி அமைக்கப்பட்டு பாலஸ்தீனியர்கள் மற்ற பகுதிகளுக்கு செல்ல அனுமதிக்கபடுவார்கள். அப்படியான ஒரு சோதனைச் சாவடியில் கடந்த ஜனவரி 08ஆம் தேதி அன்று நின்று கொண்டிருந்த கூட்டத்தில் ரியாத் அல்- மாலிகியும் இருந்தார். சாதாரண பாலஸ்தீன மக்களுக்கு இது தினசரி நடைமுறைதான் என்றாலும் ரியாத் அல்-மாலிகி தங்களுடன் நின்றது பலருக்கும் ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது. இந்த ரியாத் அல்-மாலிகி சாதாரண பாலஸ்தீன பிரஜை அல்ல என்பதாலும் அவர் பாலஸ்தீன அரசாங்கத்தின் வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் என்பதும் தான் இந்த ஆச்சரியத்திற்கான காரணம். .

இஸ்ரேலில் புதிதாக பொறுப்பேற்றுள்ள தீவிர வலதுசாரி அரசு பாலஸ்தீன மக்களின் மீது கடுமையான ஒடுக்குமுறைகளை மேற்கொண்டு வருகிறது. இதன் ஒரு பகுதியாக ரியாத் அல்- மாலிகின் சிறப்புச் சலுகைகள் ரத்து ரத்து செய்யப்பட்டுள்ளன. பாலஸ்தீன அரசாங்கத்தின் ஒரு உயர் பதவியில் இருப்பவருக்கே இதுதான் நிலமை என்றால் சராசரி பாலஸ்தீன மக்களின் மீது இஸ்ரேல் அரசும் ராணுவமும் செலுத்தும் ஒடுக்குமுறையை நாம் எளிதாக புரிந்து கொள்ளமுடியும். கடந்த ஆண்டு மட்டும் இஸ்ரேல் ராணுவத்தால் 225 பாலஸ்தீனியர்கள் சுட்டு கொல்லப்பட்டுள்ளனர். இந்த ஆண்டின் முதல் மாதத்தில் மட்டும் 35 பேர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். இப்படி அப்பாவி பாலஸ்தினியர்களை இஸ்ரேல் ராணுவம் சுட்டுக் கொல்வது ஒன்றும் புதிய செய்தியல்ல. கடந்த 75 ஆண்டுகளாக தொடரும் ஒரு சாதராண நிகழ்வுதான்.

இஸ்ரேல் என்கிற நாடு 1948 ஆம் ஆண்டு பல ஆயிரம் அப்பாவி பாலஸ்தீன மக்களை படுகொலை செய்து அதன் ரத்தத்தின் மீதே உருவானது. அப்படியான படுகொலைகளை தாங்கள் செய்யவில்லை என்று இன்று வரை இஸ்ரேல் அரசு மறுத்துவருகிறது. மேலும் அந்தப் படுகொலைகளை நிகழ்த்தியவர்கள் பின்னாளில் அந்நாட்டின் பிரதமர் உள்பட பெரும் பொறுப்புகளை வகித்தனர் என்பதுதான் இஸ்ரேலின் வரலாறு.

இப்படியான சூழலில் கடந்த ஆண்டு வெளியான இஸ்ரேலை சேர்ந்த இயக்குனர் அலோன் ஸ்வாரஸ் இயக்கிய தந்தூரா (Tantura) மற்றும் ஜோர்டான் நாட்டை சேர்ந்த டேரின் ஜே சல்லாம் இயக்கிய பர்ஹா போன்ற திரைப்படங்கள் 1948 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற இஸ்ரேலின் இன அழிப்பு நடவடிக்கை குறித்து ஒரு விவாதத்தை உருவாக்கின.

தந்தூரா என்கிற ஆவணப்படம் 1948 ஆம் ஆண்டு மே மாதத்தில் தந்தூரா கிராமத்தில் இருந்த பாலஸ்தீன அப்பாவி மக்களை யூத அமைப்பின் ராணுவப் பிரிவு கொன்றதையும் மேலும் பலரை வலுக்கட்டாயமாக கிராமத்தை விட்டு அப்புறபடுத்தியதையும் மையமாக வைத்து எடுக்கப்பட்டுள்ளது. இஸ்ரேலை சேர்ந்தவர் இத்திரைப்படத்தை இயக்கியுள்ளது பலரது கவனத்தை ஈர்த்துதுடன் கடுமையான விமர்சனங்களும் திரைப்படம் குறித்து எழுந்துள்ளன. தமிழ்ச் சூழலில் தந்தூரா திரைப்படம் மற்றும் 1948 ஆம் ஆண்டுகளில் பாலஸ்தீன மக்களுக்கு ஏற்பட்ட அநீதிகளை உரையாட முயற்சிப்பது இன்றைய நிலையில் முக்கியமானதாகும்.  

பாலஸ்தீனம் அழிக்கப்பட்டு இஸ்ரேல் உருவான தன் சுருக்கமான வரலாறு:

முதல் உலகப்போரின் இறுதிப் பகுதியில் ஒட்டமான் பேரரசு வீழ்ச்சி அடைந்ததை அடுத்து மத்திய கிழக்கு பல கூறுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு ஏகாதிபத்திய நாடுகள் பங்கு போட்டுக்கொண்டன. இந்தப் பங்கீட்டில் 1917 ஆம் ஆண்டு பாலஸ்தீனம் ஆங்கிலேயர்களின் வசம் செல்கிறது. அன்று தொடங்கி 1948இல் நாடு இரண்டாக பிரிக்கப்பட்டு இஸ்ரேல் உருவாக்கப்படும் வரை ஆங்கிலேயர்களின் வசம்தான் பாலஸ்தீனம் இருந்தது.

யூதர்களுக்கு என்று தனியாக ஒரு நாட்டை உருவாக்க வேண்டும் என்றும் அது தங்களுடைய புனிதத்தலமான ஜெருசெலம் அமைந்திருக்கும் பாலஸ்தீனத்தில் உருவாக்கபட வேண்டும் என்ற கருத்து சியோனிசவாதிகளால் 19ஆம் ஆண்டின் இறுதிப்பகுதியில் முன் மொழியப்பட்டதாக வரலாற்று ஆசிரியர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். இதன் ஒரு பகுதியாக 1901ஆம் ஆண்டு யூத நெட்வொர்க் நிதி உருவாக்கப்பட்டு அதன் மூலமாக பாலஸ்தீன பகுதிகளில் நிலம் விலைக்கு வாங்கப்பட்டு யூதர்கள் குடியமர்த்தபட்டனர். 

1900 க்கு முன்பு 3000த்திற்கும் குறைவாக இருந்த யூதர்களின் எண்ணிக்கை 1918 ஆம் ஆண்டு 50 ஆயிரமாக உயர்ந்தது. இந்த முயற்சிகள் ஆங்கிலேயர்களின் வருகைக்கு பிறகு இன்னும் தீவிரப்படுத்தபட்டன. இதன் விளைவாக யூதர்களின் மக்கள் தொகை 1948ஆம் ஆண்டில் 5 லட்சத்தை எட்டியது. யூதர்களை பாதுகாக்க ஹகன்னா என்கிற ராணுவ அமைப்பு 1920யில் உருவாக்கினர் சியோனிசவாதிகள். இந்த ராணுவ அமைப்புத்தான் பின்னாளில் மிகப்பெரிய அளவில் பாலஸ்தீனியர்களை படுகொலை செய்தது.  

ஆங்கிலேயே ஆட்சியின் அதிருப்தி காரணமாக பாலஸ்தீன மக்கள் ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான எழுச்சிமிக்க போராட்டத்தை  1936யில் தொடங்கினர். இந்தப் போராட்டம் 3 ஆண்டு காலம் நடைபெற்றது. இதில் 5 ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட பாலஸ்தீன மக்கள் கொல்லப்பட்டனர். இந்தப் போரில் ஆங்கிலேயே ராணுவத்துடன் ஹகன்னா இணைந்து சண்டையிட்டது. இந்தச் சண்டைக்களம் ஹகன்னாவிற்கு பாலஸ்தீன கிராமப் பகுதிகளில் சண்டையிடுவதற்கான பயிற்சிக் காலமாக அமைந்தது. மேலும் இந்த சண்டையில் பாலஸ்தீன மக்களுக்கான தலைமை முற்றிலுமாக அளிக்கப்பட்டதுடன் போராட்டமும் முடிவுக்கு கொண்டுவரப்பட்டது.     

சண்டை ஒரு புறம் நடந்து கொண்டுயிருந்த போதே சியோனிசவாதிகளின் தலைவரும் இஸ்ரேலின் முதல் பிரதமராக இருந்தவருமான டேவிட் பென்-குரியன் ஆணைக்கு இணங்க 1937யில் எளிமேலேச் திட்டம் என்று சொல்லப்படும் பாலஸ்தீனத்தை விட்டு ஆங்கிலேயர்கள் வெளியேறும் பட்சத்தில் ராணுவ நடவடிக்கையின் மூலம் எப்படி அதைக் கைப்பற்ற வேண்டும் என்கிற திட்டத்தை உருவாக்கினர். ஆனால் அவர்கள் எதிர்பார்த்தைப்போல் ஆங்கிலேயர்கள் உடனடியாக வெளியேறவில்லை. பத்தாண்டுகள் கழித்து 1947 ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி மாதம்தான் ஆங்கிலேயர்கள் பாலஸ்தீனத்தை விட்டு வெளியேறும் முடிவை எடுத்ததுடன், அந்நாட்டின் பிரச்சினையை புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட ஐ.நா அவையிடம் ஒப்படைத்தனர்.    

ஐநா சபையால் இதற்கு தீர்வுகாண 11 பேர் கொண்ட குழு ஒன்று உருவாக்கப்பட்டது. பாலஸ்தீன மக்களின் கடும் எதிர்ப்பையும் பொருட்படுத்தாமல் 6 மாத காலத்திற்கு பிறகு இக்குழுவின் பரிந்துரையின் அடிப்படையில் நவம்பர் மாதத்தில் பாலஸ்தீனத்தை பிரித்து இஸ்ரேலை உருவாக்கும் தீர்மானம் ஐநா சபையில் முன்மொழியப்பட்டது. இந்த குழுவிற்கு மத்தியக் கிழக்கு குறித்து போதுமான அறிவு இல்லை போன்ற பல விமர்சனங்கள் இந்தக் குழு மீது வைக்கப்பட்டது. இருப்பினும் இந்தத் தீர்மானம் பெரும்பான்மையான நாடுகளின் ஆதரவுடன் நிறைவேற்றப்பட்டது. இதில் எதிரெதிர் துரூவங்களாக இருந்த ரஷ்யா அமெரிக்கா உள்ளிட்ட நாடுகள் ஒன்றாக இணைந்து இதை ஆதரித்தன. ஏற்கனவே யூதர்கள் மேற்குலகிலும் அமெரிக்காவிலும் தங்களுக்கு ஆதரவாக லாபி செய்திருந்ததும் இரண்டாம் உலகப் போரில் இவர்கள் பாதிக்ப்பட்டதும் பெரும் எண்ணிக்கையில் கொல்லப்பட்டதும் பல நாடுகளின் ஆதரவை இவர்கள் பெறுவதற்கு உதவியாக இருந்தது.

1948 யில் நடந்தது இன அழிப்பு நடவடிக்கை ஐநா சபைத் தீர்மானம் நிறைவேற்றப் பெற்றவுடன் பாலஸ்தீனத்தில் உள்நாட்டு கலவரம் நடக்க தொடங்கியது. இதைக் காரணமாக வைத்துக் கொண்டு ஹகன்னா அமைப்பினர் ராணுவ நடவடிக்கைகளைத் தொடங்கினர். மேலும் இதனுடன் ஆங்கிலயர்களை அங்கிருந்து விரைவாக வெளியேற்றுவதற்கு ஆங்கிலேய ராணுவத்தின் மீதும் கடுமையான தாக்குதலை நிகழ்த்தியது யூதர்களின் ராணுவம். ஏற்கனவே நன்கு திட்டமிட்டிருந்த ராணுவ நடவடிக்கைகளை தாக்கு பிடிக்க முடியாமல் பாலஸ்தீன ராணுவம் பெரும் பின்னடைவை சந்தித்தது. 

பாலஸ்தீனர்களுக்கு ஆதரவாக சிரியா எகிப்து ஜோர்டன் போன்ற நாடுகளை சேர்ந்த படைகள் துணைக்கு வந்தன. இது ஒரு அளவிற்கு சேதத்தை குறைக்க பயன்பட்டதே ஒழிய யூத ராணுவத்தை முழுமையாக தடுத்து நிறுத்த முடியவில்லை.

1937யில் எளிமேலேச் திட்டத்திற்கு பிறகு வந்த ஆண்டுகளில் மேலும் இரண்டு திட்டங்கள் தீட்டப்பட்டன. இதையல்லாம் மேன்மைப்படுத்தி 1948ஆம் மார்ச் மாதம் 10 ஆம் தேதி டேவிட் பென் கொரியன் தலைமயில் பிளான் டலேட் (Plan Dalet) என்று பெயரிடப்பட்ட பாலஸ்தீன மக்களை தங்களுடைய சொந்த மண்ணில் இருந்து வெளியேற்றிவிட்டு யூதர்களுக்கான தனி நாடாக இஸ்ரேலை உருவாக்க வேண்டும் என்பதற்கான திட்டம் இறுதி செய்யப்பட்டது. இந்தத் திட்டத்திற்காக உளவுப்பிரிவின் மூலம் பாலஸ்தீனத்தில் ஒவ்வொரு கிராமத்தைப் பற்றியும் பல நுட்பமான தகவல்கள் சேகரிக்கப்பட்டன. அப்படி திரட்டப்பட்ட  தகவல்களின் அடிப்படையில் பாலஸ்தீன பகுதிகளை 12  அலகுகளாக பிரித்த ஹகன்னா அமைப்பினர் அதில் சண்டையிடுவதற்கு 12 படைப்பிரிவுகளை உருவாக்கி முழுமையான போருக்குத் தயாராகி கொண்டிருந்தனர்.  

அதேவேளையில் இவர்களின் தொடர் தாக்குதலின் காரணமாக ஆங்கிலேய ராணுவம் முழுமையாக மே மாதம் 14ஆம் தேதி பாலஸ்தீனத்தை விட்டு வெளியேறியது. உடனடியாக டேவிட் பென்  கொரியன், இஸ்ரேல் என்கிற நாடு உருவானதாக அறிவித்தார். அடுத்த நாளே அமெரிக்க அதிபர் ஹாரி ட்ருமன் அதை அங்கிகரித்தார் அதனை ஒட்டிவந்த  நாட்களில் பல நாடுகளும் இஸ்ரேலை அங்கிகரித்தன. அதற்கு அடுத்த சில நாட்களில் இஸ்ரேலினால் ஏற்கனவே நன்கு திட்மிடப்பட்ட பிளான் டலேட்டின் அடிப்படயில் பாலஸ்தீனத்தையும் அதன் மக்களையும் அழிக்கும் வேலையைத் தொடங்கியது. இந்த இன அழிப்பு நடவடிக்கை ஜனவரி மாதம் 1949 வரை தொடர்ந்தது. இந்த நடவடிக்கையின் மூலம் 8 லட்சம் பாலஸ்தீனியர்கள் அகதிகளாக்கப்பட்டனர். 410 கிராமங்கள் முழுமையாக அழிக்கப்பட்டதுடன்  15,000 பேர் இதில்கொல்லப்பட்டனர். இப்படி அழிக்கப்பட்ட பல  கிராமங்களில் ஒன்றுதான் தந்துரா.

தந்துரா ஒரு அழகிய கடற்கரை கிராமம்

ஹைபா நகரத்தின் தென்பகுதியில் 35 கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் அழகான கடற்கரை கிராமம்தான் தந்துரா. 1948 ல் 1500 பேர் மட்டுமே வாழ்ந்த ஒரு சின்ன கிராமம். இது ஐநா சபையால் இஸ்ரேலுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட பகுதியில் இருந்தது. மே 15ஆம் தேதி யூத புலனாய்வு அதிகாரியின் மூலம் கிராமத்தின் முக்கியமானவர்களைச் சரணடைய சொல்லி செய்தி அனுப்பட்டது. தாங்கள் இந்தக் கிராமத்தில் வெளியேற்றப்படுவோம் என்பதின் அச்சம் காரணமாக சரணடைய மறுத்தனர். எனவே மே 22 ஆம் தேதி இரவு தந்துரா கிராமம் ஹகன்னா அமைப்பினரின் அலெக்ஸ்ன்றோனி படைப்பிரிவினரால் சுற்றிவளைக்க்பட்டது.

அதற்கு அடுத்த இரண்டு நாட்களில் அந்தக் கிராமத்தைச் சேர்ந்த 250 க்கும் மேற்பட்டவர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்டனர். மேலும் ஒரு பெண்ணை மானபங்கம் செய்தது ராணுவம். அதைத்தடுக்கச் சென்ற அவருடைய வயதான மாமாவும் ராணுவத்தால் சுட்டுக் கொல்லப்படுகிறார். இறந்தவர்களின் பிணங்களை கடற்கரைக்கு அருகாமையில் புதைத்தது இராணுவம். அதனுடன் உயிர் பிழைத்தவர்களை அந்தக் கிராமத்தைவிட்டு வலுக் கட்டயாமாக வெளியேற்றியது இராணுவம். அதற்குப்பிறகு அந்தக் கிராமம் கனரக வாகனங்களைக் கொண்டு முழுமையாக அழிக்கப்பட்டு ஐரோப்பாவில் இருந்து பாதிக்கப்பட்டு வந்த யூதர்களை அந்த கிராமத்தில் குடியமர்த்தியது இஸ்ரேல் நிர்வாகம். இது போன்றுதான் மே மாதம் தொடங்கி ஜனவரி மாதம் 1949 வரை 6 மாத காலம் பல பாலஸ்தீன கிராமங்கள் ஹகன்னா இராணுவப் பிரிவினரால் அழிக்கப்பட்டதுடன் பலர் படுகொலையும் செய்யப்பட்டனர்.  

இந்தப் படுகொலைகளின் மேல்தான் தங்கள் நாடு உருவாக்கப்பட்டது என்பதை தொடர்ந்து மறுத்து வருகிறது இஸ்ரேல். அதேபோல் பாலஸ்தீனர்கள் தாங்களாக அமைதியாக கிராமங்களை விட்டு வெளியேறினார்கள் என்றும் தொடர்ந்து பொய்ப் பிரச்சாரங்களையும் மேற்கொண்டு வருகிறது. அன்றே இதற்கு ஆதராவாக உலக அளவில் பிரபலமான பத்திரிகையாளர்கள் இஸ்ரேல் பகுதிக்கு அழைத்து வந்து ஊடகங்களில் அந்த பொய்ப் பிராச்சாரத்திற்கு ஆதரவாகச் செய்திகளை வெளியிட வைத்தனர் இஸ்ரேலியர்கள். இவர்கள் செய்த மிகப்பெரிய இனப்படுகொலையை மறைப்பதற்கு இது பேருதவியாக அமைந்தது.

டெடி கேட்ஸின் ஆய்வு இருபத்தி ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் டெடி கேட்ஸ்(Teedy ketz) என்கிற ஹைபா பல்கலைக்கழகத்தில் படித்த மாணவன் தன்னுடைய முதுகலை படிப்பிற்காக ஹைபா பகுதியை சேர்ந்த 5 கிராமங்களை தேர்வு செய்து அக்கிராமங்களில் 1948ஆம் ஆண்டு என்ன நடந்தது என்பதை ஆய்வு செய்தார்.  அவர் அவ்வாறு தேர்வு செய்த கிராமங்களில் ஒன்று தந்துரா. இந்த ஆய்விற்காக பாதிக்கப்பட்ட பாலஸ்தீனர்கள், போரில் ஈடுபட்ட அலெக்ஸ்ன்றோனி படைப்பிரிவினர் என மொத்தம் 135 நபர்களிடம் நேர்காணல் செய்ததார் டெடி. அதைப்போல் அந்த நேர்காணல்கள் அனைத்தையும் ஒலிநாடாவிலும் பதிவு செய்து கொள்கிறார். இது  கிட்டத்தட்ட 140 மணி நேர ஓடியோ பதிவாக டெடியிடம் இன்றைக்கும் உள்ளது.

இந்த ஆய்வின் முடிவில் இஸ்ரேல் ராணுவம் வலுக்கட்டயமாக பாலஸ்தீனர்களை கிராமங்களிலிருந்து வெளியேற்றியது என்றும் தந்துரா கிராமத்தில் மட்டும் 250 க்கும் மேற்பட்டவர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்டனர் (பெரும்பாலானவர் ஆண்கள்) என்றும் எழுதி, அந்த ஆய்வை 1998ஆம் ஆண்டு சமர்ப்பித்ததார் டெடி. அந்த ஆய்வுக்காக அதிக மதிப்பெண் பெற்று தேர்ச்சியும் அடைந்தார்.  

அதற்கு அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகள் டெடியின் ஆய்வை இஸ்ரேலில் யாரும் பெரிதாக கண்டு கொள்ளவில்லை. 2000ஆம் ஆண்டு பல்கலைகழகத் நூலகத்திற்கு சென்ற பத்திரிகையாளர் ஒருவரின் கண்ணில் டெடி கேட்ஸ்ஸின் ஆய்வு படுகிறது. அடுத்த சில நாட்களில் அந்த ஆய்வை மையமாக வைத்து மரிவ் என்கிற பத்திரிகையில் செய்தி ஒன்றை வெளியிடுகிறார் அந்த பத்திரிகையாளர். இது இஸ்ரேலில் பெரும் புயலைக் கிளப்புகிறது. அலெக்ஸ்ன்றோனி படைப்பிரிவின் முன்னாள் ராணுவ வீரர்கள் தாங்கள் அதுபோல் சொல்லவில்லை என்று மறுத்ததுடன் டெடி மீது அவதூறு பரப்பியதாக வழக்கும் போடப்பட்டது. நீதிமன்றங்களில் டெடிக்கு எதிரான போக்கு நிலவியதுடன் பல வகையிலும் டெடி மற்றும் அவரது குடும்பத்தினர் மிரட்டப்படுகின்றனர். இந்த அழுத்தம் காரணமாக டெடி அந்த ஆய்வு தவறு என்று கடிதம் கொடுத்ததுடன் அதை வாபஸ்வாங்குவதாகவும் அறிவித்தார். மீண்டும் அந்த ஆய்வை சமர்ப்பிக்க அவருக்குப் பல்கலைகழகம் வாய்ப்பு வழங்கியது. முதலில் அழுத்தம் காரணமாக தன்னுடைய ஆய்வை தவறு என்று சொன்ன டெடி தன்னுடைய முடிவை மாற்றிக் கொண்டு பழைய மாதிரியே ஆய்வை சமர்ப்பித்தார். இந்தமுறை மிகவும் குறைவான மதிப்பெண் வழங்கப்பட்டதுடன் அவருடைய ஆய்வும் நூலகத்தில் இருந்து தூக்கப்பட்டது. அதற்கு அடுத்த இருபது ஆண்டுகள் இதை யாரும் பெரிதாக கண்டுகொள்ளவில்லை. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இயக்குனர் அலோன்  ஸ்வாரஸ்க்கு இது தொடர்பான தவல்கள் கிடைத்தவுடன் டெடியை சந்திக்கிறார். இந்த சந்திப்புதான் தந்துரா என்கிற ஆவணப்படம் உருவாக காரணமாக அமைந்தது.

தந்துரா ஆவணப்படம்

90 வயதை கடந்த, தந்துராவில் வசிக்கும் யூதர் ஒருவரிடம் இருந்துதான் தந்துரா படம் தொடங்குகிறது. படத்தின் முதல் சில நிமிடங்களில் அந்த முதியவருடன் மூன்று 90 வயதை கடந்த பெண்களும் உட்கார வைக்கப்பட்டு தந்துராவில் 1948ல் என்ன நடந்தது என்று வினவுகிறார் இயக்குனர். இந்த நான்கு நபர்களும்தான் ஜூன் மாதம் 1948 ஆம் ஆண்டு ஐரோப்பாவில் இருந்து வந்து தந்துராவில் குடியேறியவர்களில் இன்றைக்கும் உயிருடன் இருப்பவர்கள்.  இவர்கள் தந்துராவில் படுகொலைகள் எதுவும் நடக்கவில்லை என்று மறுப்பதுடன் படத்திற்கான டைட்டில் போடப்படுகிறது.

இந்தப் படம் பெரும்பாலும் டெடியின் ஆய்வை மையமாக வைத்துத்தான் நகர்கிறது. பக்கவாத நோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ள டெடி சக்கர நாற்காலியில் பயணிக்கும்போதே நமக்கு அறிமுகம் செய்யப்படுகிறார். அவருடனான நேர்காணலை தொடங்கும் இயக்குனர் உங்களுக்கு எப்போது சிரமம் ஏற்பட்டாலும் சொல்லுங்கள் நிறுத்திக் கொள்ளலாம். அதைப்போல் உங்களுக்கு என்ன நினைவிருக்கிறதோ அதை பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் என்று சொல்கிறார். அதற்கு பதிலளிக்கும் டெடி தன்னை மூன்று முறை பக்கவாதம் தாக்கியுள்ளது என்றும் அதில் முதல் பக்கவாதம் ஏற்பட்டது இந்த ஆய்வு தொடர்பான நெருக்கடியின் விளைவாக என்று சொல்லும் பொழுது பார்வையாளர்களுக்கு டெடியின் நெருக்கடியை முழுமையாக உணரமுடிகிறது.

டெடியிடம் மேற்கொண்ட உரையாடலில் அந்த 140 மணி நேர ஆடியோ டேப் தன்னிடம் இப்போதும் இருப்பதை இயக்குனரிடம் கூறுகிறார். உடனே அதைப் பார்க்கலாமா என்று வினவுகிறார் அந்த இயக்குனர். அதற்கு டெடி தாராளமாக என்று தன்னுடைய வீட்டில் ஒரு அறையை காண்பித்து இதில்தான் உள்ளது அதை நீங்கள் எடுத்து செல்லலாம் என்கிறார். டெடியின் மனைவி குறுக்கிட்டு அந்த அறைக்கு பெயர் “தந்துரா அறை” என்றும் அந்த அறைக்குள் அந்த டேப் உள்பட தந்துரா தொடர்பாக பல்வேறு ஆவணங்கள் உள்ளது என்றும் குறிப்பிடுகிறார். டெடிக்கு தந்துரா மீதுள்ள ஆய்வின் ஆர்வத்தையும் ஆழத்தையும் நமக்கு விளங்கப்படுத்தவே இந்த காட்சிகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளதாக தோன்றுகிறது.

அடுத்த கட்டமாக டெடி நேர்காணல் மேற்கொண்ட தற்போது உயிருடன் உள்ள சில அலெக்ஸ்ன்றோனி படைப்பிரிவின் முன்னாள் வீரர்களை மீண்டும் நேர்காணல் செய்கிறார் இயக்குனர். இதில் சிலர் நாங்கள் படுகொலைகள் எதுவும் செய்யவில்லை என்று மறுக்கின்றார். சிலர் ஆமாம் நாங்கள் பாலஸ்தீனியர்களை சுட்டுகொன்றோம் என்று ஒப்புகொள்கின்றனர். அதில் ஒருவரிடம் நீங்கள் எத்தனை பேரை சுட்டுக்கொன்றிருப்பீர்கள் என்று வினவுகிறார் இயக்குனர். அதற்கு அந்த இராணுவ வீரர் எனக்கு கண்ணுக்கு சரியாக தெரியவில்லை. ஆனால் என்னுடைய துப்பாக்கியில் 250 குண்டுகள் இருந்தன. அதை பயன்படுத்தி என்னால் எவ்வளவு பேரை சுட முடிந்ததோ அவ்வளவு பேரை சுட்டேன் என்பார். மேலும் இன்னும் ஒரு வீரர் இது யுத்தம். அதில் இது போன்ற கொலைகள் நடக்கதான் செய்யும் என்று கொலைகளை நியாப்படுத்துவார். அவர்கள் கொலைகளை செய்ததை மறைக்கும் பொழுது ஒருவித பயத்துடன் சிரிக்கின்றனர். அந்த உடல் மொழி அவர்கள் கொலை செய்திருக்கலாம் என்பதை வெளிக்காட்டும் வகையில் அமைந்துள்ளது. மேலும் கொலைகள் நடைபெற்றதை உறுதி செய்ய அந்த காலகட்டத்தில் வாழ்ந்த மூன்று அரேபியர்களையும் நேர்காணல் செய்துள்ளார் இயக்குனர்.

டெடியின் ஆய்வைத் தாண்டி கல்வியாளர்களிடம் நேர்காணல் மேற்கண்டு தந்துராவில் என்ன நடந்துள்ளது என்பதையும் வெளிப்படுத்த முற்படுகிறார் இயக்குனர். டெடியின் ஆய்வை பற்றி பேசும் பேராசிரியர் ஒருவர் ஹிட்லர் எழுதிய மெயின் கேம்பே நம்முடைய நூலகத்தில் இருக்கும் பொழுது டெடியின் ஆய்வை நூலகத்தில் இருந்து நீக்கியது எவ்வளவு அபத்தமானது என்பதை சுட்டிக்காட்டுகிறார். இயக்குனர் நேர்காணல் மேற்கொண்ட பேராசரியர்கள் சிலர் டெடியின் ஆய்வை மறுப்பதுடன தந்துராவில் படுகொலைகள் எதுவும் நடைபெறவில்லை என்று வாதிடுகின்றனர். மேலும் இந்நேர்காணலில் மிகவும் முக்கியமான வரலாற்று ஆய்வளாரான இலான் பாப்பேவின் நேர்காணலும் இடம் பெற்றுள்ளது. அவர் தந்துராவில் பெரிய அளவில் படுகொலைகள் நடந்தது என்றும் அதேபோல் பாலஸ்தீன் மக்களை பாடுகொலை செய்து அதன்மேல்தான் இஸ்ரேல் உருவானது என்பதையும் ஆணித்தரமாக கூறுகிறார்.  

படத்தில் இரண்டு தரப்புகளையும் சமளவில் பிரிதிபலிக்க வேண்டும் என்கிற ரீதியில் நேர்காணல்கள் மேற்கொள்ளப்பட்டதை போன்ற தோற்றம் இருந்தாலும் ஒரு கட்டத்தில் படத்தில் தாந்துராவில் படுகொலைகள் நடைபெற்றது என்பதை தெளிவாக புரியவைத்து விடுகிறார் இயக்குனர். மேலும் அந்தக் கிராமத்தில் கடற்கரைக்கு அருகாமையில் உள்ள கார் நிறுத்தும் இடத்தில்தான் படுகொலை செய்ப்பட்டவர்கள் புதைக்கப்பட்டுள்ளனர் என்பதையும் செயற்கைகோள் புகைப்படங்களைப் பயன்படுத்தி நமக்கு தெளிவு படுத்திவிடுகிறார் இயக்குனர்.

பெரும்பாலும் பிரச்சினையின்றி எடுக்கபட்டுள்ள இந்தப் படத்தின் இறுதிப்பகுதியில் தீர்வு தொடர்பாக விவாதிக்கப்படும் விடயங்கள்தான் இந்தப் படத்தின் நோக்கத்தைச் சந்தேகிக்கும் படியாக அமைந்துவிடுகிறது. ஒரு பேராசரியர் அமெரிக்கா ஆஸ்திரேலியாவில் எப்படி தாங்கள் பூர்வகுடிகளை கொன்றோம் என்பதை ஒத்துக் கொண்டார்களோ அதைப்போல் நாமும் இந்தக்கொலைகளை ஒத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்கிறார்.

மேலும் படத்தின் முதல் சில நிமிடங்களில் காட்டப்பட்ட தந்துராவில் ஐரோப்பாவில் இருந்த வந்து வசிக்கும் அந்த நான்கு முதியவர்களிடம் இங்கு இறந்தவர்களுக்கு ஒரு நினைவு சின்னம் அமைக்கக்கூடாதா அல்லது ஒன்றை அமைக்கலாமா என்பதை போன்ற உரையாடல் ஒன்றை நிகழ்த்துகிறார் இயக்குனர். முதலில் இதை வலுவாக மறுக்கின்றனர். அடுத்த சில நொடிகளில் அதில் ஒருவர் நான் மாறுபடுகிறேன். நினைவுச் சின்னம் அமைக்கலாம் என்கிறார். அதற்கு அடுத்த சில காட்சிகளில் இறந்தவர்களுக்கு நினைவு சின்னம் அமைக்கபடுவதுடன் படம் முடிவடைகிறது.

படத்தினுடைய தொடக்கத்திலேயே 1948ல் நடைபெற்றதை பொறுத்தவரை இஸ்ரேலுக்கு சுதந்திர போர் என்றும் பாலஸ்தீனயர்களுக்கு அது நக்பா (ஆங்கிலத்தில் catastrophe) என்கிற வாசகத்துடன் முதல் காட்சியே தொடங்கும். ஆனால் படத்தின் இறுதிக்காட்சியில் எழுப்பப்படும் நினைவுச் சின்னத்தில் சுதந்திரப்  போரில் உயிர் நீத்தவர்களுக்கு என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும். இதுவே இயக்குனர் எந்த பக்கம் நிற்கிறார் என்பதை நமக்கு தெளிவாக காட்டுகிறது. மேலும் நினைவுச் சின்னமெல்லாம் எங்களுக்கு தேவையில்லை. திரும்பவும் தங்கள் இடங்களுக்கே திரும்பி செல்லத்தான் விரும்புகின்றனர் பாலஸ்தினர்கள். என்று பேசுவதன் மூலம் இயக்குனரின் அரசியல் நமக்கு தெளிவாகிறது.

1948ல் நடைபெற்ற சம்பவங்களை பற்றி வந்த மிக சிறந்த படங்களின் பட்டயலில் 2008யில் வெளிவந்த எலி சுலைமானின் “தி டைம் தட் ரிமைன்ஸ்”  படத்துடன் பார்ஹாவைத்தான் நாம் சேர்க்கவேண்டியிருக்கிறது, அதில் தந்துரா இடம்பெற வாய்ப்பில்லை.